در نوبهار زندگی

من که پیرم ازدرون در نوبهار زندگی
افتدم از پا دگر در گیر و دار زندگی 

زندگی از زنده بودن خوش تر و زیباتر است
زنده بودن سهم من شد در قمار زندگی
گرچه دائم وصف گل از بلبلان بشنیده ام  

درد و رنجم حد ندارد ای خدا مرهم کجاست
من نکردم شکوه ای از کار زار زندگی 

من که چون پروانه ام پروا نیم از شمع غم
چون که بی پروا شدم در رهگذار زندگی
 

در میان عاشقان و عارفان گم گشته ام
تیره گشته لوح قلبم از غبار زندگی
روزگاری در پی آرامش دل رفت و رفت 

مانده بی سامان همچنان در شام تار زندگی

خود نچیده شاخه ای از گلعذار زندگی 
 

تماشا کن تماشا کن

چنان دل کندم از دنیا
که شکلم شکل تنهایی ست
ببین مرگ من را در خویش
که مرگ من تماشایی ست
مرا در اوج می خواهی
تماشا کن تماشا کن
دروغین بودم از دیروز
مرا امروز تماشا کن
در این دنیا که حتی ابر
نمی گرید به حال ما
همه از من گریزانند
تو هم بگذر از این تنها
فقط اسمی به جا مانده
از آنچه بودم و هستم
دلم چون دفترم خالی
قلم خشکیده در دستم
گره افتاده در کارم
به خود کرده گرفتارم
به جز در خود فرو رفتن
چه راهی پیش رو دارم
رفیقان یک به یک رفتند
مرا در خود رها کردند
همه خود درد من بودند
گمان کردم که هم دردند
شگفتا از عزیزانی
که هم آواز من بودند
به سوی اوج ویرانی
پل پرواز من بودند

گره افتاده در کارم
به خود کرده گرفتارم
به جز در خود فرو رفتن
چه راهی پیش رو دارم
رفیقان یک به یک رفتند
مرا در خود رها کردند
همه خود درد من بودند
گمان کردم که هم دردند

رفیقان یک به یک رفتند
مرا در خود رها کردند
همه خود درد من بودند
گمان کردم که هم دردند

حالمان بد نیست غم کم میخوریم

حالمان بد نیست غم کم میخوریم
کم که نه هر روز کم کم میخوریم

آب میخواهم سرابم میدهند
عشق میخواهم عذابم میدهند

خنجری بر قلب بیمارم زدند
بی گناهی بودم و دارم زدند

دشنه ای نامرد بر پشتم نشست
از غم نامردمی پشتم شکست

عشق آخر تیشه زد بر ریشه ام
تیشه زد بر ریشه اندیشه ام

در میان خلق سردرگم شدم
عاقبت آلوده مردم شدم

درد میبارد چو لب تر میکنم
طالعم شوم است باور میکنم

آه در شهر شما یاری نبود
قصه هایم را خریداری نبود

خسته ام از قصه های شومتان
خسته از همدردی مسمومتان

هیچ کس از حال من پرسید ؟ نه
هیچ کس اندوه مرا دید ؟ نه

هیچ کس چشمی برایم تر نکرد
هیچ کس یک روز با من سر نکرد...

پرسه بزن به حوالی دلم

من به یک احساس خالی دلخوشم                                                    

                                      من به گل های خیالی دلخوشم

در کنار سفره اسطوره ها                                 

                                    من به یک ظرف سفالی دلخوشم

مثل اندوه کویر و بغض خاک                                  

                         با خیال آبسالی دلخوشم

سر نهم بر بالش اندوه خویش                                    

                                   با همین افسرده حالی دل خوشم

 در هجوم رنگ در فصل صدا                                   

                          با بهار نقش قالی دلخوشم

آسمانم: حجم سرد یک قفس                                       

                           با غم آسوده بالی دلخوشم

گرچه اهل این خیابان نیستم                                     

                            با هوای این حوالی دلخوشم.

کوچه تنهایی قلبم

ناشناسی بیکس
نیمه شب هم حتی
اگر ازکوچه تنهایی قلبم گذرد
عطربدرود ودرودش
سالی
در دلم خواهد ماند
تو که دیریست دراین کوچه
اقامت داری