غم بی همنفسی- علی اطهری کرمانی

بگذارید بگریم به پریشانی خویش
که به جان آمدم از بی سر و سامانی خویش
غم بی همنفسی کشت مرا در این شهر
در میان با که گذارم غم پنهانی خویش؟
اندرین بحر بلا ساحل امیدی نیست
تا بدان سوی کشم کشتی توفانی خویش!
زنده ام باز، پس از این همه ناکامیها
به خدا کس نشناسم به گران جانی خویش
گفتم : ای دل که چو من خانه خرابی دیدی؟
گفت: ما خانه ندیدیم به ویرانی خویش
ما به پای تو سر صدق نهادیم و زدیم
داغ رسوایی عشق تو به پیشانی خویش
" اطهری" قصه ی عشاق شنیدیم بسی
نشنیدیم کسی را به پریشانی خویش

کافیست

دلخوشم با غزلی تازه همینم کافیست
تو مرا باز رساندی به یقینم ؛ کافیست
قانعم , بیشتر از این چه بخواهم از تو؟
گاه گاهی که کنارت بنشینم کافیست
گله ای نیست ؛ من و فاصله ها همزادیم
گاهی از دور تو را خوب ببینم کافیست!
آسمانی! تو در آن گستره خورشیدی کن
من همین قدر که گرم است زمینم کافیست
من همین قدر که با حال و هوایت گهگاه
برگی از باغچه ی شعر بچینم کافیست
فکر کردن به تو یعنی غزلی شور انگیز
که همین شوق مرا خوب ترینم ، کافیست 

محمد علی بهمنی

سلسله موی دوست حلقه دام بلاست		هر که در این حلقه نیست فارغ از این ماجراست
گر بزنندم به تیغ در نظرش بی‌دریغ		دیدن او یک نظر صد چو منش خونبهاست
گر برود جان ما در طلب وصل دوست		حیف نباشد که دوست دوستر از جان ماست
دعوی عشاق را شرع نخواهد بیان		گونه زردش دلیل ناله زارش گواست
مایه پرهیزگار قوت صبرست و عقل		عقل گرفتار عشق صبر زبون هواست
دلشده پای بند گردن جان در کمند		زهره گفتار نه کاین چه سبب وان چراست
مالک ملک وجود حاکم رد و قبول		هر چه کند جور نیست ور تو بنالی جفاست
تیغ برآر از نیام زهر برافکن به جام		کز قبل ما قبول وز طرف ما رضاست
گر بنوازی به لطف ور بگدازی به قهر		حکم تو بر من روان زجر تو بر من رواست
هر که به جور رقیب یا به جفای حبیب		عهد فرامش کند مدعی بی‌وفاست
سعدی از اخلاق دوست هر چه برآید نکوست		گو همه دشنام گو کز لب شیرین دعاست

همچون ترنم باران...

یک  صبح  سرد

آن هنگام که خورشید آخرین نشانه های سیاهی شب را با آستین پیراهن طلایی اش

از آبی آسمان پاک می کرد

پرستوها خبر هجرت تو را برایم آوردند

و من بناگاه از خواب غفلتی که به سنگینی یک عمر اهمال در دوست داشتن بود بیدار

شدم

از آن صبح تلخ  تا کنون رد چشمانت را دنبال کرده ام ..به هرکجا که نظر انداخته ای

به گلزار...به باغهای نارنج..دشتهای خوشبختی....چشمه های امید...آسمان دلتنگی...و به اوج کهکشان عشق

هر آنجا را که طراوت چشمانت  مقدس کرده بود..با نم ا شکی بوسه زدم

هنوز تو را نیافته ام اما چشم که می گشایم  نگاهت در سرتاسر بیشه وجودم

جاریست ....همچون ترنم باران...

کاش این دیوار را فرو ریزیم.....

سکوت پرده دار فریادهای ماست

آن زمان  که فریادی خاموش همچون آتشی از درون زبانه می کشد و دردهایمان را دیگر یارای پنهان ماندن نیست ....

هنگامی  که سینه را نای نگاهداری رازهایمان نیست

و ضربانهای قلب به شماره می افتند

تنها راه شاید  سر دادن نعره ایست بلند و طولانی

روی قله کوهی همین نزدیکی ها

و فریادی آنقدر بلند که خواب دل مردگان را چون گرداب در هم کشد

و آنقدر طولانی .....که به اندازه قرنها خاموشی عاشقان خسته

اما افسوس که سکوتی سنگین همواره پرده دار فریادهای ماست....

سکوتی سخت همچون دیواره ای از سنگ های خارا  باز می دارد ما را از        فریاد

و خواهیم سوخت در حسرت

حسرت یک عمر فرو خوردن نعره های درون

می شود آیا روزی این سکوت را بشکنیم ؟

می شود آیا روزی  این دیوار را فرو ریزیم ؟

دیواری که سنگهایش از خود ماست ...عقلانیت بیش از حد... خودخواهی ... تزویر...و شاید از یاد بردن عشق...

 ای کاش این سنگ ها را در هم شکنیم

ای کاش  نسیمی از عشق بر ما وزیدن کند

کاش این دیوار را فرو ریزیم.....