دشت مشوش
بیا تا حال یکدیگر بدانیم مراد هم بجوییم ار توانیم که می‌بینم که این دشت مشوش چراگاهی ندارد خرم و خوش
دشت مشوش
بیا تا حال یکدیگر بدانیم مراد هم بجوییم ار توانیم که می‌بینم که این دشت مشوش چراگاهی ندارد خرم و خوشدرباره من
من نشانی از تو ندارم،اما نشانی‌ام را برای تو می‌نویسم:
در عصرهای انتظار،به حوالی بی کسی قدم بگذار!
خیابان غربت را پیدا کن،وارد کوچه پس کوچه‌های تنهایی شو!
کلبه‌ی غریبی‌ام را پیدا کن، کنار بید مجنون خزان زده و کنار مرداب آرزوهای رنگی‌‌ام،
در کلبه را باز کن و به سراغ بغض خیس پنجره برو! حریر غمش را کنار بزن!
مرا خواهی دید با بغضی کویری که غرق انتظار است،
پشت دیوار دردهایم نشسته‌ام..........
ادامه...
عجب گلی
قطارِ خطّ لبت راهی سمرقند است
بلیت یک سره از اصفهان بگو چند است؟
عجب گلی زده‌ای باز گوشه‌ی مویت
تو ای همیشه برنده! شماره‌ات چند است؟
به توپ گرد دلم باز دست رد نزنی
مگر «نود» تو ندیدی عزیز من «هَند» است
همین که می‌زنی‌اَش مثل بید می‌لرزم
کلید کُنتر برق است یا که لبخند است؟
نگاه مست تو تبلیغ آب انگور است
لبت نشان تجاری شرکت قند است
بِ ... بِ ... ببین که زبانم دوباره بند آمد
زی... زی... زی... زیرِسر برق آن گلوبند است
نشسته نرمیِ شالی به روی شانه‌ی تو
شبیه برف سفیدی که بر دماوند است
دوباره شاعر «جغرافیَ» ت شدم، آخر
گلی جوانی و «تاریخ» از تو شرمنده ست
چرا اهالی این شهر عاشقت نشوند
چنین که عطر تو در کوچه‌ها پراکنده است
به چشم‌های تو فرهادها نمی‌آیند
نگاه تو پی یک صید آبرومند است
هزار «قیصر» و «قاسم» فدای چشمانت
بِکُش! حلال! مگر خون‌بهای ما چند است؟
نگاه خسته‌ی عاشق کبوتر جَلدی است
اگر چه می‌پرد اما همیشه پابند است
نسیم، عطر تو را صبح با خودش آورد
و گفت: روزی عشاق با خداوند است
رسیدی و غزلم را دوباره دود گرفت
نترس – آه کسی نیست - دود اسفند است
قاسم صرافان
با من بمان
با من بمان این روزها
با من که تنها مانده ام
تقدیر خود را خط به خط
در چشمهایت خوانده ام
این روز ها با من بمان
این روز ها عاشق ترم
این روز ها یاد تورا
با خود به رویا می برم
با من فرا سوی زمان
در خاطرت بیدار کن
در ناگهان این غروب
خورشید را تکرار کن
با من بمان این روزها
با من که تنها مانده ام
تا فرصت دیدارتو
هر روز را سوزانده ام
در کوچ ناهنگام تو
در کوچه ها جا مانده ام
من با تو روشن کرده ام
فانوس راه رفته را
بر چوب خط عمر خود
خط می زنم هر هفته را
رمز عاشقی
تو آیا عاشقی کردی، بفهمی عشق یعنی چه؟
تو آیا با شقایق بوده ای گاهی؟
نشستی پای اشک شمع گریان تا سحر یک شب؟
تو آیا قاصدک های رها را دیده ای هرگز،
که از شرم نبود شاد پیغامی،
میان کوچه ها سرگشته می چرخند؟
نپرسیدی چرا وقتی که یاسی، عطر خود تقدیم باغی می کند
چیزی نمی خواهد؟
و چشمان تو آیا سوره ای از این کتاب هستی زیبا
تلاوت کرده ای با تدبیر؟
تو از خورشید پرسیدی،
چرا بی منت و با مهر می تابد؟
تو رمز عاشقی، از بال پروانه، میان شعله های شمع، پرسیدی؟
تو آیا در شبی، با کرم شبتابی سخن گفتی
از او پرسیده ای راز هدایت، در شبی تاریک؟
تو آیا، یاکریمی دیده ای در آشیان، بی عشق بنشیند؟
تو ماه آسمان را دیده ای، رخ از نگاه عاشقان نیمه شبها بربتاباند؟
نپرسیدی چرا گاهی، دلت تنگ دل تنگی نمی گردد؟
چرا دستت سراغ دست همراهی نمی گیرد؟
تو آیا دیده ای برگی برنجد از حظور خار بنشسته کنار قامت یک گل؟
و گلبرگ گلی، عطر خودش پنهان کند از ساحت باغی؟
تو آیا خوانده ای با بلبلان، آواز آزادی؟
وسرخی شقایق دیده ای، کو همنشینی می کند با سبزی یک برگ؟
تو آیا هیچ می دانی
اگر عاشق نباشی مرده ای در خویش؟
تو آیا معنی چشمان خیس و لب فرو بستن نمی دانی؟
نمی دانی که گاهی، شانه ای، دستی، کلامی را نمی یابی
ولیکن سینه ات لبریز عشق است
شبی در کهکشان راه شیری، دب اکبر را صدا کردی؟
تو پرسیدی شبی احوال ماه و خوشه زیبای پروین را؟
جواب چشمک یک از هزاران اختر در آسمان را، داده ای آیا؟
تو آوازی برای مریمی خواندی
و پرسیدی
تو حال غنچه تب دار سنبل را؟
خیالت پر کشیده، پشت پرچین حصار بسته باغی؟
ببینم با محبت، مهر، زیبایی
تو آیا جمله میسازی؟
لب پاشویه پرسیدی،
تو حال ماهی دریا سرشت حوض آیین را؟
نفهمیدی چرا دل بست فال فالگیری می شوی با ذوق
که فردا می رسد پیغام شادی!
یک نفر با اسب می آید!
و گنجی هم تو را خوشبخت خواهد کرد!
کلاغی را به خانه رهنمون گشتی؟
تو فهمیدی چرا همسایه ات دیگر نمی خندد؟
چرا گلدان پشت پنجره، خشکیده از بی آبی احساس؟
نفهمیدی چرا آیینه هم اخم نشسته بر جبین مردمان را برنمی تابد؟
نپرسیدی خدا را در کدامین پیچ، ره گم کرده ای آیا؟
جوابم را نمی خواهی تو پاسخ داد، ای آیینه دیوار؟
ز خود پرسیده ام در تو
که عاشق بوده ام آیا؟
جوابش را تو هم، البته می دانی
سکوت مانده بر لب را
تو هم ای من
به گوش بسته می خوانی ...
امیـــد
یک شب از دست کسـی
بــاده ای
خـواهم خورد
که مرا بـا خود تا آن سوی
اسرار جهــان
خــواهـــد بــرد
با من از هـست بـه
بـــــود
بـا مـن از نـور بــه
تــاریــکی
از
شعــلـه بـــه دود
بـا مـن از آوا تـــا
خـامــوشی
دورتـر شایــد... تـا عـمـــــق
فرامــوشی
راه خـواهــد پیمــود
کی از آن سرمستــی خواهـم رسـت ؟
کی به همـراهــان خواهــم پیوســت ؟
مـن امیـــدی را در خود
بـــارور ساختـــه ام
تــــار و پــــودش را
بـا
عشــــق تـــو پـرداختـه ام
مثـل تابیـدن مهـــری در دل
مثل جوشیـدن
شعـری از جــان
مثـل بالیدن عطــری در گــل جـریان خـواهـم یــافــت
مست از شوق تـو از عمـق فــرامـوشـی
راه خــواهـم افتـاد
باز از ریشـه به
بـــــرگ
بـاز از بــود بـه هســـت
بـاز از خامـوشـی تـا فـــریـاد
سفـر تـن را تـا خـاک تماشــا کـردی
سفــر جــان را از خاک بـه
افــــلاک ببیــــن
گـر مــرا می جــــویی
سبــزه هـا را دریــاب با درختــان بنشیـن
کــــی ؟
کجــــا ؟ آه نمی دانــــــم
ای کــــدامیـــنــــ ســــاقـــی
ای کـدامیــــنــــ شــــــبــــ
منتظــــر می مانـــــم....
فریدون مشیری
بی تو (اسماعیل شاهرودی )
بی تو،من دریغ ودرد راشناختم
بی تو باد گشتم
هر کجا گمان گذر کند
پای جستجوی من شتافت
من که نعره بودم
درشب سکوت این زمان
من که شعله بودم
روشنایی آفرین به هر زبان
اینک آفریده ای زمن به شهر
مشتی از غبار جستجوی پشت شیشۀتو می کند کنون
باد بی قرار!