کاش می شد

کاش می شد سرزمین عشق را در میان گام ها تقسیم کرد.

                              کاش می شد با نگاه شاپرک عشق را بر آسمان تفهیم کرد

                               کاش می شد با دو چشم عاطفه قلب سرد آسمان را ناز کرد

                               کاش می شد با پری از برگ یاس تا طلوع سرخ گل پرواز کرد

                               کاش می شد با نسیم شامگاه برگ زرد یاس ها را رنگ کرد

                               کاش می شد با خزان قلب ها مثل دشمن عاشقانه جنگ کرد

                                کاش می شد در سکوت دشت سبز ناله ی غمگین باران را شنید

                                بعد دست قطره هایش را گرفت تا بهار آرزوها پر کشید

                                 کاش می شد مثل یک حس لطیف لا به لای آسمان پر نور شد

                                 کاش می شد چادر شب را کشید از نقاب شرم ظلمت دور شد .

                                 کاش می شد از میان ژاله ها جرعه ای از مهربانی را چشید

                                 کاش می شد در ستاره غرق شد در نگاهش عاشقانه تاب خورد

                                 کاش می شد مثل قوهای سفید از لب دریای مهرش آب خورد

                            کاش می شد با کلامی سرخ و سبز یک دل غم دیده را تسکین داد

                                 کاش می شد با تمام حرف ها یک دریچه به صفا باز کنیم

                                  کاش می شد در نهایت راه عشق آن گل گمشده را پیدا کنیم .

                                 عزیز تر از جانم.....

                                عزیزم وقتی دلم برایت تنگ می شود

                                 بر تپه ای از صدف مینشینم

                                 و در آیینه تو را جستجو می کنم ؛

                                 وقتی دلت برایم تنگ شد به ابر

                                 کبودی که از بالای سر یک نیلوفر تنها می گذرد لبخند بزن

ستاره من..

ای بهترین مرا در اغوش خود نگه دار....

به نام تک ستاره سرزمین عشق

تقدیم به تو که بدون وجودت هیچم، مهتاب تنهای دشتم

ای زیباترین موجود مرا در آغوش گرم خود نگه دار که امن ترین جای دنیاست

ای کاش قطره اشکی بودم و بر روی مژگانت متولد میشدم و روی گونه هایت می چکیدم

وکنار قلبت می مردم...

گرچه از من دوری ولی تا سر حد پرستش دوستت دارم و همه اینها را می نویسم

و تقدیم می کنم به تنها بهانه ی زندگیم که روزی ، ساعتی خواستم بگویم دوستت دارم و عاشقت هستم.

در آن لحظه که ذهن من از فواره ها بالاتر و از زندگی پر بارتر و از امید سرشار تر بود حس کردم تو رازم را از نگاهم خوانده ای

با این حال امروز قطره قطره عشقم را باتمام وجودم در یک کلمه می گنجانم و می گویم:

به اندازه اسمان دوستت دارم بمان که بهار با تو زیباست....

به امید دیدار...

بی تو اما عشق بی معناست ، می دانی ؛

دستهایم تا ابد تنهاست ، می دانی ؛

آسمانت را مگیر از من ، که بعد از تو

زیستن یک لحظه هم ، بی جاست ، می دانی ؛

« دوستت دارم! » همین این راز پنهانی

از نگاه ساکتم پیداست ، می دانی ؛

عشق من! بی هیچ تردیدی بمان با من

عشق یک مفهوم بی « اما » ست ، می دانی ؛

حسرت

زندگی رنگ تنهایی است و عشق رنگ اندوه

دوست دارم

در این تنهایی بسازم نه اینکه با زندگی بسوزم

دوست دارم

گرمای عشق تن یخ زده ی اندوه را ذوب کند اما می دانم که

این گونه نیست ، عشق همیشه تنهایی می آورد

دوست داشتن صدای فاصله هاست

پس !!!

خوش به حال ماهیان دریا که عاشق آب هستند

و همیشه در عشق خود غوطه ورند

خوشا به حال کسی که " عاشق " است

 و عشقش روشنی بخش " قلبش "

وقتی تو نیستی

وقتی تو باز می­گردی

کوچک-ترین ستاره­ی چشمم خورشید است

و اشتیاق لمس تو

                        شاید

شرم قدیم دست­هایم را،

                                    مغلوب می­کند

وقتی تو بازمی­گردی

£

پاییز

با آن هجوم تاریخی

                        ـ می­دانیم ـ

باغ بزرگمان را

از برگ و بار

                        تهی کرده است

در معبرت اگر نه

فانوس­های شقایق را

                        روشن می­کردم

و مقدم تو را

رنگین کمانی از گل می­بستم

وقتی تو باز می­گشتی

£

وقتی تو نیستی

گویی شبان قطبی

                        ساعت را

زنجیر کرده­اند

و شب،

بوی جنازه­های بلاتکلیف

                                    می­دهد

و چشم­ها

گویی تمام منظره­ها را،

تا حد خستگی و دلزدگی،

از پیش دیده­اند.

وقتی تو نیستی

شادی کلام نامفهومی است

و «دوستت می­دارم» رازی است

که در میان حنجره­ام دق می­کند

وقتی تو نیستی

من فکر می­کنم تو

آن قدر مهربانی

که توپ­های کوچک بازی

گل­های کاغذین گلدان­ها

تصویرهای صامت دیوار

و اجتماع شیشه­ای فنجان­ها،

                                    حتا

از دوری تو رنج می­برند

و من چگونه بی تو نگیرد دلم؟

اینجا که ساعت و

                        آیینه و

                        هوا

                                    به تو معتادند.

و انعکاس لهجه­ی شیرینت

هر لحظه زیر سقف شیفتگی­هایم

                                                می­پیچد.

ای راز سربه مهر ملاحت!

رمز شگفت اشراق!

                        ای دوست!

آیا کجاوه­ی تو

                        از کدام دروازه

 می­آید

تا من تمام شب را

رو سوی آن نماز بگذارم

کی؟

در کدام لحظه­ی نایاب؟

تا من دریچه­های چشمم را

به انتظار،

            باز بگذارم

£

وقتی تو باز می­گردی

کوچک­ترین ستاره­ی چشمم خورشید است. 

حسین منزوی