دشت مشوش

دشت مشوش

بیا تا حال یکدیگر بدانیم مراد هم بجوییم ار توانیم که می‌بینم که این دشت مشوش چراگاهی ندارد خرم و خوش
دشت مشوش

دشت مشوش

بیا تا حال یکدیگر بدانیم مراد هم بجوییم ار توانیم که می‌بینم که این دشت مشوش چراگاهی ندارد خرم و خوش

آزاده - استاد رهی معیری


با آنکه همچون اشک غم بر خاک ره افتاده ام من
با آنکه هر شب ناله ها چون مرغ شب سر داده ام من
در سر ندارم هوسی، چشمی ندارم به کسی، آزاده ام من
                              
با آنکه از بی حاصلی سر در گریبانم چو گل
شادم که از روشن دلی پاکیزه دامانم چو گل
خندان لب و خونین جگر مانند جام باده ام آزاده ام من
                             
یا رب چو من افتاده ای کو؟
افتاده آزاده ای کو
تا رفته از جانم برون سودای هستی
آسوده ام آسوده از غوغای هستی
                            
گلبانگ مستی آفرین همچون رهی سر داده ام من
مرغ شباهنگم ولی در دام غم افتاده ام من
خندان لب و خونین جگر مانند جام باده ام  ام من

دو چشم منتظر


نبوده ای که بشنوی

             سکوت ساده ی مرا

                   نمانده ای که طی کنی

           مسیر جادهی مرا                     

 منی که در نبودنت

       به بند اشک بسته ام

                           هزار بار مرده ام

             کویر دل شکسته ام

 کنار جای خالی ات

         چه غصه ها نخورده ام

                   چه گریه ها نکر ده ام

                                چه رنج ها نبرده ام 

                                               منی که تارسیدنت

                                    مسافر همیشه ام

                          دو چشم خیس منتظر,

               نشسته پشت شیشه ام

 دلم همیشه تنگ توست

                    اگر که غرق هق هقم

                                  بیا ترانه ای بخوان

                                         برای قلب عاشقم!

منم و سردی آه...


او که مژگان سیاهش افق خوشبختی است،

او که از حادثه ها تاخت به دریای دلم،

و پر از ماهی کرد چشمه ی چشمانم را،

مدتی هست به تاریکی هجرت پیوست!

گل مریم بعد از او

خشک شد و پرپر شد، چشمه ها خشکیدند،

چشم من هم تر شد...

 

کوکبی رفت به تاریکی آه

و نسیم

در قفس باد گرفتار آمد!

همنفس رفت به تاریکی غم،

و ندانست خزان

مالک دیرینه ی باغ دل ما خواهد شد!

 

روز و شب تیره و تار

سینه در حسرت عشق

دسته ها سرد و سیاه، چشمها مانده به راه!

و به گِلهای سیاه رفت فرو بانگ اهورایی او...

 

بعد او تار شکست!

روزگار مرگ انسانیت


من چه می گویم در این رویین حصار ؟

من چه می جویم در این شبهای تار؟

من چه میپویم در این شهر غریب پای این دیوارهای نانجیب؟

تا نپنداری گلم در دامن است گل در اینجا دود قیر و آهن است

قلبهامان آشیانهای خراب

خانه هامان خلوت و بی آفتاب

جان پاکان خسته از این آفت است

روزگار مرگ انسانیت است

باغ تَفَرُّج


آنکه هلاک من هَمی، خواهد و من سلامتش
هر چه کند زِ شاهدی، کَس نکند ملامتش
میوه نمی دهد به کَس، باغ تَفَرُّج است و بَس
جز به نظر نمی رسد، سیب درختِ قامتش
داروی دِل نمی کنم، کان که مریض عشق شد
هیچ دوا نیاورد، باز به استقامتش
هر که فدا نمی کند، دنیی و دین و مال و سَر
گو غم نیکوان مَخور، تا نخوری ندامتش
جنگ نمی کنم اگر، دست به تیغ می برد
بلکه به خون مطالبت، هم نکنم قیامتش
کاش که در قیامتش، بار دگر بدیدمی
کان چه گناه او بود، من بِکِشم غرامتش
هر که هوا گرفت و رفت از پی آرزوی دل
گوش مَدار سعدیا، بر خبرِ سلامتش