چه سازم به خاری که بر دل نشیند؟

غــمت در نـــهانخانهء دل نــــشیند
بنازی که لیلی به مـــحمل نشــیند
مرنـجان دلم را که این مرغ وحـشی
ز بامی که برخاست، مشکل نشیند
خلــد گر به پا خـــاری آســان بر آید
چه سازم به خـاری که بر دل نشیند
به دنــبال محـــمل چـــنان زار گریم
که از گـــریه‌ام ناقـه در گــل نشیند
بنــازم به بزم مـــحبت که آنــــــجا
گــدایی به شاهی مقابل نشـــیند

خیال خام

خیال خام پلنگ من به سوی ماه جهیدن بود
و مـاه را زِ بلندایش به روی خاک کشیدن بود

پلنگ من ـ دل مغرورم ـ پرید و پنجه به خالی زد
که عشق ـ ماه بلند من ـ ورای دست رسیدن بود

گل شکفته ! خداحافظ، اگرچه لحظــه دیـــدارت
شروع وسوسه‌ای در من، به نام دیدن و چیدن بود

من و تو آن دو خطیـم آری، موازیــان به ناچاری
که هردو باورمان ز آغـاز، به یکدگــر نرسیدن بود

اگرچه هیچ گل مرده، دوباره زنده نشد امّا
بهار در گل شیپـوری، مدام گرم دمیدن بود

شراب خواستم و عمرم، شرنگ ریخت به کام من
فریبکــار دغل‌پیشه، بهانه ‌اش نشنیـدن بود

چه سرنوشـت غم‌انگیزی، که کرم کوچک ابریشم
تمام عمر قفس می‌بافت، ولی به فکر پریدن بود

حسین منزوی

چه راحت دلم را شکستی....!

برای من یک لحظه با تو بودن کافی بود

تا شب ها خواب به چشمان من نیاید

گمان می کردم

لبخند تو برای من مانند بوی خوشی است

که به همان زودی که می آید می رود

که روزی به آینه خیره شدم

و تو را در آن دیدم!

کار از کار گذشته بود

برای اینکه تنهایم نگذاری

چه سخت غرورم را شکستم

چشمان نمناکم را به تو نشان دادم

ولی برای تو که دریا را در نگاهت جا داده ای

این اشکها به حساب نمی آید

رفتی و تنهایم گذاشتی

چه راحت دلم را شکستی

(سعید علیزاده پروین)

می دانم که می دانی...

میدانم که میدانی همه دردهایم را

میدانم که میشنوی صدای گریه های شبانه ام را

میدانم که می بینی خلوت تنهایی من هنوز خالیست..

میدانم که همه را میدانی

و من هنوز در شب آسایش ماه،کنج پستوی خیس از

عطر شب بوها

پشت نقاب غبار آلود خاطره ها،تصویری از درنگ را نقاشی

میکنم...

برای بهترین دوستانم

مهم نیست چه سنی داری هنگام سلام کردن مادرت را در آغوش بگیر.

اگر کسی تو را پشت خط گذاشت تا به تلفن دیگری پاسخ دهد تلفن را قطع کن.

هیچوقت به کسی که غم سنگینی دارد نگو " می دانم چه حالی داری " چون در واقع نمی دانی.

یادت باشد گاهی اوقات بدست نیاوردن آنچه می خواهی نوعی شانس و اقبال است.

هیچوقت به یک مرد نگو موهایش در حال ریختن است. خودش این را می داند.

از صمیم قلب عشق بورز. ممکن است کمی لطمه ببینی، اما تنها راه استفاده بهینه از حیات همین است.

در مورد موضوعی که درست متوجه نشده ای قضاوت نکن.

وقتی از تو سوالی را پرسیدند که نمی خواستی جوابش را بدهی، لبخند بزن و بگو:  "برای چه می خواهید بدانید؟"

هرگز موفقیت را پیش از موقع عیان نکن.

هیچوقت پایان فیلم ها و کتابهای خوب را برای دیگران تعریف نکن.

وقتی احساس خستگی می کنی اما ناچاری که به کارت ادامه بدهی، دست و صورتت را بشوی و یک جفت جوراب و یک پیراهن تمیز بپوش. آن وقت خواهی دید که نیروی دوباره بدست آورده ای.

 راحتی و خوشبختی را با هم اشتباه نکن.

 هیچوقت از بازار کهنه فروشها وسیله برقی نخر.

 شغلی را انتخاب کن که روحت را هم به اندازه حساب بانکی ات غنی سازد.

 سعی کن از آن افرادی نباشی که می گویند : " آماده، هدف، آتش "  

هر وقت فرصت کردی دست فرزندانت را در دست بگیر. به زودی زمانی خواهد رسید که او اجازه این کار را به تو نخواهد داد.

چتری با رنگ روشن بخر. پیدا کردنش در میان چتر های مشکی آسان است و به روزهای غمگین بارانی شادی و نشاط می بخشد.

 هیچوقت در محل کار درمورد مشکلات خانوادگی ات صحبت نکن.

در حمام آواز بخوان.

در روز تولدت درختی بکار.

طوری زندگی کن که هر وقت فرزندانت خوبی، مهربانی و بزرگواری دیدند، به یاد تو بیفتند.

بچه ها را بعد از تنبیه در آغوش بگیر.

فقط آن کتابهایی را امانت بده که از نداشتن شان ناراحت نمی شوی.

ساعتت را پنج دقیقه جلوتر تنظیم کن.

هنگام بازی با بچه ها بگذار تا آنها برنده شوند.

فروتن باش، پیش از آنکه تو به دنیا بیایی خیلی از کارها انجام شده بود.

از کسی که چیزی برای از دست دادن ندارد، بترس.

فراموش نکن که خوشبختی به سراغ کسانی می رود که برای رسیدن به آن تلاش می کنند

(نویسنده سعید علیزاده پروین)