به پایداری آن عشق سربلند(هوشنگ ابتهاج)

بود که بار دگر بشنوم صدای تو را ؟
 ببینم آن رخ زیبای دلگشای تو را ؟
 بگیرم آن سر زلف و به روی دیده نهم
 ببوسم آن سر و چشمان دل ربای تو را
 ز بعد این همه تلخی که می کشد دل من
 ببوسم آنلب شیرین جان فزای تو را
کی ام مجال کنار تو دست خواهد داد
 که غرق بوسه کنم باز دست و پای تو را
 مباد روزی چشم من ای چراغ امید
که خالی از تو ببینم شبی سرای تو را
دل گرفته ی من کی چو غنچه باز شود
 مگر صبا برساند به من هوای تو را
چنان تو در دل من جا گرفته ای ای جان
که هیچ کس نتواند گرفت جای تو را
 ز روی خوب تو برخورده ام ، خوشا دل من
 که هم عطای تو را دید و هم لقای تو را
 سزای خوبی نو بر نیامد از دستم
 زمانه نیز چه بد می دهد سزای تو را
 به ناز و نعمت باغ بخشت هم ندهم
 کنار سفره ی نان و پنیر و چای تو را
 به پایداری آن عشق سربلندم قسم
 که سایه ی تو به سر می برد وفای تو را

دارم سخنی با تو گفتن نتوانم(استاد شفیعی کدکنی)

دارم سخنی با تو گفتن نتوانم

وین درد نهان سوز نهفتن نتوانم

تو گرم سخن گفتن و از جام نگاهت

من مست چنانم که شنفتن نتوانم

شادم به خیال تو چو مهتاب شبانگاه

گر دامن وصل تو گرفتن نتوانم

چون پرتو ماه آیم و چون سایه دیوار

گامی ز سر کوی تو رفتن نتوانم

دور از تو من سوخته در دامن شبها

چون شمع سحر یک مژه خفتن نتوانم

فریاد ز بی مهریت ای گل که در این باغ

چون غنچه پاییز شکفتن نتوانم

ای چشم سخنگوی تو بشنو ز نگاهم

دارم سخنی با تو گفتن نتوانم

وصیت کرده ام!!!

وصیت کرده ام!!!

به خود که آمدم

             گرفتار بودم

                       گرفتار چشمهایی که اسیران آن

                                                 یا قلندران شب شکنند

                                                یا مسافران گرمازدهء عشق خورشیدی

                         و اما من

                                   هنوز نمی دانم کدامم

                                                    اما می دانم که هستم!

از تو چه پنهان

      وصیت کرده ام

                بعد ازهفت بار طواف عشق

                مرا درخلوت ترین شبستان چشمانت دفن کنند

                 تا مبادا

                 گذر قطره اشکی

                غبار نشسته شده از حیای عشق را

                                                 از جسمم بر گرفته

                                                 دریایی را خروشان

                                                و امواج متلاطم آن سرود رسوایی عشقم را

                                                                                                  آواز دهد

                               آری من وصیت خود را کرده ام!!!

دو شعر از فریدون مشیری

زشور عشق ندانم کجا فرار کنم چگونه چاره ی این قلب بیقرار کنم بسان بوته ی اتش گرفته ام در باد کجا توانم این شعله را مهار کنم رسیده کار به انجا که اشتیاقم را برای مردم کوی و گذر هوار کنم چنین که عشق تو میکشد به شیدایی شگفت نیست که فریاد یار یار کنم گرانبهاتر از لحظه های هستی خویش بگو چه دارم تا در رهت نثار کنم هزار کار در اندیشه پیش رو دارم تو میرباییم از خود بگو چکار کنم شبانگهان که در افتم میان بستر خویش که خواب را مگر از مهر غمگسار کنم تو باز بر سر بالین من گشایی بال که با تو باشم و با خواب کارزار کنم خیال پشت خیال اید از کرانه ی دور از این تلاطم رنگین چرا کنار کنم تو را ربایم از ان غرفه با کمند بلند به پشت اسب پریزاد خود سوار کنم چه تیغها که فرو بارد ازهوا به سرم زخون خویش همه راه را نگار کنم تو راکه دارم از دشمنان نیندیشم تو را که دارم یک دست را هزار کنم تو را که دارم نیروی صد جوان یابم تو را که دارم پاییز را بهار کنم به هر طرف گذرم از نسیم چهره ی تو همه زمین و زمان را شکوفه زار کنم تو را به سینه فشارم که اوج پیروزیست چه نازها که به گردون به کردگار کنم سحر دوباره در افتم به چاه حسرت خویش نظر به بام تو از ژرف این حصار کنم من افتاب پرستم ولی نمیدانم چگونه باید خورشید را شکار کنم به صبح خندهات اویزم ای امید محال مگر تلافی شبهای انتظار کنم

در انتظار

عشق هرجا رو کند آنجا خوش است گر به دریا افکند دریا خوش است گر بسوزاند در آتش دلکش است ای خوشا آن دل که در این آتش است تا بینی عشق را ایینه وار آتشی از جان خاموشت برآر هر چه می خواهی به دنیا نگر دشمنی از خود نداری سخت تر عشق پیروزت کند بر خویشتن عشق آتش می زند در ما و من عشق را دریاب و خود را واگذار تا بیابی جان نو خورشیدوار عشق هستی زا و روح افزا بود هر چه فرمان می دهد زیبا بود