تا نفس هست به یاد تو برآید نفسم

تا نفس هست به یاد تو برآید نفسم

ور به غیر از تو بود، هیچکسم هیچکسم

هر کجا تیر جفای تو، من آنجا سپرم

هر کجا خوان هوای تو، من آنجا مگسم

پس ازین دست من و دامن سودای شما

چند گردم پی سودای پراکنده بسم

تو به خوبی و لطافت چو گل و آبی و من

با گل و آب برآمیخته چون خار و خسم

کی بود کی که به وصلت رسم ای عمر عزیز؟

ترسم این عمر به پایان رسد و من نرسم

سخت بیمارم و غیر از تو هوس نیست مرا

به عیادت به سرآ تا به سر آید هوسم

نیست در کوی توام راه خلاص از پس و پیش

چه کنم چاره ز پیش آمد و دشمن ز پسم

ای صبا بلبل مستم ز گلستان وصال

بویی آخر به من آور که اسیر قفسم

کار سلمان چونی افتاد کنون با نفسی

بر لبم نه لب و بنواز چونی یک نفسم

"سلمان ساوجی"

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی

چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی؟!

به کسی جمال خود را ننموده‏ ای  و بینم

همه جا به هر زبانی، بود از تو گفت و گویی!

غم و درد و رنج و محنت همه مستعد قتلم

تو بِبُر سر از تنِ من، بِبَر از میانه، گویی!

به ره تو بس که نالم، ز غم تو بس که مویم

شده‏ام ز ناله، نالی، شده‏ام ز مویه، مویی

همه خوشدل این که مطرب بزند به تار، چنگی
من از آن خوشم که چنگی بزنم به تار مویی!

چه شود که راه یابد سوی آب، تشنه کامی؟

چه شود که کام جوید ز لب تو، کامجویی؟

شود این که از ترحّم، دمی ای سحاب رحمت!

من خشک لب هم آخر ز تو تَر کنم گلویی؟!

بشکست اگر دل من، به فدای چشم مستت!

سر خُمّ می سلامت، شکند اگر سبویی

همه موسم تفرّج، به چمن روند و صحرا

تو قدم به چشم من نه، بنشین کنار جویی!

نه به باغ ره دهندم، که گلی به کام بویم

نه دماغ این که از گل شنوم به کام، بویی

ز چه شیخ پاکدامن، سوی مسجدم بخواند؟!

رخ شیخ و سجده‏گاهی، سر ما و خاک کویی

بنموده تیره روزم، ستم سیاه چشمی

بنموده مو سپیدم، صنم سپیدرویی!

نظری به سویِ (رضوانیِ) دردمند مسکین

که به جز درت، امیدش نبود به هیچ سویی‏

"فصیح الزمان شیرازی"

نگفتمت مرو آن‌جا؟ ــ که آشنات من‌ام

	نگفتمت مرو آن‌جا؟ ــ که آشنات من‌ام			در این سرابِ فنا، چشمه‌ی حیات من‌ام
	وگر به‌خشم رَوی صدهزارسال ز من			به‌عاقبت به‌من آیی که منتهات من‌ام
	نگفتمت که به‌نقشِ جهان مشو راضی؟!			که نقش‌بندِ سراپرده‌ی رضات من‌ام
	نگفتمت که من‌ام بحر و تو یکی ماهی؟!			مرو به خشک؛ که دریای باصَفات من‌ام
	نگفتمت که چو مرغان به‌سوی دام مرو؟!			بیا که قُوَّتِ پرواز و پَرُّ و پات من‌ام
	نگفتمت که تو را ره زنند و سرد کنند؟!			که آتش و تپش و گرمیِ هوات من‌ام
	نگفتمت که صفت‌های زشت بر تو نهند؟!			که گم کنی که سرِ چشمه‌ی صِفات من‌ام
	نگفتمت که مگو کارِ بنده از چه جهت			نظام گیرد؟! ــ خلّاقِ بی‌جهات من‌ام!
	اگر چراغ‌دلی، دان که راهِ خانه کجاست			وگر خداصفتی، دان که کدخدات من‌ام