نگفتمت مرو آن‌جا؟ ــ که آشنات من‌ام

	نگفتمت مرو آن‌جا؟ ــ که آشنات من‌ام			در این سرابِ فنا، چشمه‌ی حیات من‌ام
	وگر به‌خشم رَوی صدهزارسال ز من			به‌عاقبت به‌من آیی که منتهات من‌ام
	نگفتمت که به‌نقشِ جهان مشو راضی؟!			که نقش‌بندِ سراپرده‌ی رضات من‌ام
	نگفتمت که من‌ام بحر و تو یکی ماهی؟!			مرو به خشک؛ که دریای باصَفات من‌ام
	نگفتمت که چو مرغان به‌سوی دام مرو؟!			بیا که قُوَّتِ پرواز و پَرُّ و پات من‌ام
	نگفتمت که تو را ره زنند و سرد کنند؟!			که آتش و تپش و گرمیِ هوات من‌ام
	نگفتمت که صفت‌های زشت بر تو نهند؟!			که گم کنی که سرِ چشمه‌ی صِفات من‌ام
	نگفتمت که مگو کارِ بنده از چه جهت			نظام گیرد؟! ــ خلّاقِ بی‌جهات من‌ام!
	اگر چراغ‌دلی، دان که راهِ خانه کجاست			وگر خداصفتی، دان که کدخدات من‌ام