راز

رازی که میانِ ماست

شعرهایی‌ست

که هیچ‌گاه به ذهنمان خطور نکرد

اما

سرودیمشان

کودکی‌ست

که نطفه‌اش بسته نشد

اما

به دنیا آمد

حرف‌هایی‌ست

که همه از ما می‌دانند

جز من و تو

رازی که میانِ ماست

قلبی‌ست

که از ابتدای عشق

ایستاده تپید 

"افشین یداللهی"

برف

ببین باز می­بارد آرام، برف

فریبا و رقصنده و رام، برف

عروسانه می­آید از آسمان

در این حجله آرام و پدرام، برف

زمین را سراسر سپیدی گرفت

به هر شاخه، هر شاخه، هر بام، برف

نشسته بر انبوه اندوه دشت

به بی­برگی باغ ایام، برف

خزان هم به دامان مرگی خزید

کنون فصل سرد سرانجام، برف

فروبسته یک شهر چشمان خویش

و می­بارد آرام، آرام، برف...

عشق پنهان

من چیزی از

عشق مان

به کسی نگفته ام

ان ها تورا

هنگامی که

در اشک های چشمم

تن می شسته ای دیده اند !!!!

              " نزار قبانی"              

زندگی

جان میدهم به گوشه زندان سرنوشت

سر را به تازیانه او خم نمی کنم!

افسوس بر دوروزه هستی نمی خورم

زاری براین سراچه ماتم نمی کنم.

با تازیانه های گرانبار جانگداز

پندارد آنکه روحِ مرا رام کرده است!

جان سختی ام نگر، که فریبم نداده است

این بندگی، که زندگیش نام کرده است!

 بیمی به دل زمرگ ندارم، که زندگی

جز زهر غم نریخت شرابی به جام من.

گر من به تنگنای ملال آور حیات

 آسوده یکنفس زده باشم حرام من!

تا دل به زندگی نسپارم،به صد فریب

می پوشم از کرشمۀ هستی نگاه را.

هر صبح و شب چهره نهان می کنم به اشک

تا ننگرم تبسم خورشیدو ماه را !

ای سرنوشت، ازتو کجا می توان گریخت؟

من راهِ آشیان خود از یاد برده ام.

یکدم مرا به گوشۀ راحت مرا رها مکن

با من تلاش کن که بدانم نمرده ام!

ای سرنوشت مرد نبردت منم بیا !

زخمی دگر بزن که نیافتاده ام هنوز.

شادم از این شکنجه خدا را،مکن دریغ

روح مرا در آتشِ بیداد خود بسوز!

ای سرنوشت، هستی من در نبرد توست

 بر من ببخش زندگی جاودانه را !

منشین که دست مرگ زبندم رها کند.

محکم بزن به شانه من تازیانه را 

"فریدون مشیری"

تو مهربانِ من ، بیا کنارِ پنجره

زمان آن رسیده است

که دوست داشتن

صدای نغزِ عاشقانه ای شود

که از گلوی گرمِ تو طلوع می کند

مرا به خواب ِ عشقِ اوّلِ جوانی ام رجوع داده ای

به من بگو چگونه این جهان جوان شود

بگو چگونه رازِ عاشقان عیان شود

عطش برای دیدنِ تو سوخته زبانِ من

به من بگو عطش

چگونه بی زبان بیان شود

تو مهربانِ من ، بیا کنارِ پنجره

و پیش از آن که قدِ نیمه تیرسانِ من کمان شود

بهار را به من نشان بده

"رضا براهنی"