تماشا کن تماشا کن

چنان دل کندم از دنیا
که شکلم شکل تنهایی ست
ببین مرگ من را در خویش
که مرگ من تماشایی ست
مرا در اوج می خواهی
تماشا کن تماشا کن
دروغین بودم از دیروز
مرا امروز تماشا کن
در این دنیا که حتی ابر
نمی گرید به حال ما
همه از من گریزانند
تو هم بگذر از این تنها
فقط اسمی به جا مانده
از آنچه بودم و هستم
دلم چون دفترم خالی
قلم خشکیده در دستم
گره افتاده در کارم
به خود کرده گرفتارم
به جز در خود فرو رفتن
چه راهی پیش رو دارم
رفیقان یک به یک رفتند
مرا در خود رها کردند
همه خود درد من بودند
گمان کردم که هم دردند
شگفتا از عزیزانی
که هم آواز من بودند
به سوی اوج ویرانی
پل پرواز من بودند

گره افتاده در کارم
به خود کرده گرفتارم
به جز در خود فرو رفتن
چه راهی پیش رو دارم
رفیقان یک به یک رفتند
مرا در خود رها کردند
همه خود درد من بودند
گمان کردم که هم دردند

رفیقان یک به یک رفتند
مرا در خود رها کردند
همه خود درد من بودند
گمان کردم که هم دردند

حالمان بد نیست غم کم میخوریم

حالمان بد نیست غم کم میخوریم
کم که نه هر روز کم کم میخوریم

آب میخواهم سرابم میدهند
عشق میخواهم عذابم میدهند

خنجری بر قلب بیمارم زدند
بی گناهی بودم و دارم زدند

دشنه ای نامرد بر پشتم نشست
از غم نامردمی پشتم شکست

عشق آخر تیشه زد بر ریشه ام
تیشه زد بر ریشه اندیشه ام

در میان خلق سردرگم شدم
عاقبت آلوده مردم شدم

درد میبارد چو لب تر میکنم
طالعم شوم است باور میکنم

آه در شهر شما یاری نبود
قصه هایم را خریداری نبود

خسته ام از قصه های شومتان
خسته از همدردی مسمومتان

هیچ کس از حال من پرسید ؟ نه
هیچ کس اندوه مرا دید ؟ نه

هیچ کس چشمی برایم تر نکرد
هیچ کس یک روز با من سر نکرد...

پرسه بزن به حوالی دلم

من به یک احساس خالی دلخوشم                                                    

                                      من به گل های خیالی دلخوشم

در کنار سفره اسطوره ها                                 

                                    من به یک ظرف سفالی دلخوشم

مثل اندوه کویر و بغض خاک                                  

                         با خیال آبسالی دلخوشم

سر نهم بر بالش اندوه خویش                                    

                                   با همین افسرده حالی دل خوشم

 در هجوم رنگ در فصل صدا                                   

                          با بهار نقش قالی دلخوشم

آسمانم: حجم سرد یک قفس                                       

                           با غم آسوده بالی دلخوشم

گرچه اهل این خیابان نیستم                                     

                            با هوای این حوالی دلخوشم.

کوچه تنهایی قلبم

ناشناسی بیکس
نیمه شب هم حتی
اگر ازکوچه تنهایی قلبم گذرد
عطربدرود ودرودش
سالی
در دلم خواهد ماند
تو که دیریست دراین کوچه
اقامت داری

یاد کودکی ها بخیر

پا به پای کودکی هایم بیا                  کفش هایت را به پا کن تا به تا

قاه قاه خنده ات را ساز کن                  باز هم با خنده ات اعجاز کن

پا بکوب و لج کن و راضی نشو          با کسی جز عشق همبازی نشو

بچه های کوچه را هم کن خبر               عاقلی را یک شب از یادت ببر

خاله بازی کن به رسم کودکی                    با همان چادر نماز پولکی

طعم چای و قوری گلدارمان                لحظه های ناب بی تکرارمان

مادری از جنس باران داشتیم             در کنارش خواب آسان داشتیم

یا پدر اسطوره  دنیای ما                          قهرمان باور زیبای ما

قصه های هر شب مادربزرگ                 ماجرای بزبز قندی و گرگ 

غصه هرگز فرصت جولان نداشت         خنده های کودکی پایان نداشت

هر کسی  رنگ خودش بی شیله بود      ثروت هر بچه قدری تیله بود

ای شریک نان و گردو و پنیر  !             همکلاسی ! باز دستم را بگیر

مثل تو دیگر کسی یکرنگ نیست       آن دل نازت برایم تنگ نیست ؟

حال ما را از کسی پرسیده ای ؟        مثل ما بال و پرت را چیده ای ؟

حسرت پرواز داری در قفس؟         می کشی مشکل در این دنیا نفس؟

سادگی هایت برایت تنگ نیست ؟    رنگ بی رنگیت اسیر رنگ نیست ؟

رنگ دنیایت هنوزم آبی است ؟          آسمان باورت مهتابی است ؟

هرکجایی شعر باران را بخوان           ساده باش و باز هم کودک بمان

  باز باران با ترانه ، گریه کن !              کودکی تو ، کودکانه گریه کن!

  ای رفیق روز های گرم و سرد            سادگی هایم به سویم باز گرد!