زما دو خاطره ی بی دوام می ماند(شادروان منوچهر نیستانی)

زما دو خاطره ی بی دوام می ماند

زمی نه حال که دردی به جام می ماند

چه سال ها که زمین بی من و تو خواهد گشت

که صید می رمدازدام و دام می ماند!

از این تردد دایم-که در نظرجاری-

کدام منظره ی مستدام می ماند؟

خطوط منکسری با شتاب می گذرند

بر این صحیغه-که گفت؟-از تو نام می ماند

چه سایه وار سواران در آستان غروب..

                                 چه نقشی؟

                                           از که؟

                                                در این ازدحام می ماند؟

چه باغ ها به گذر ها -پرازشکوفه ی سیب-

چه عطر ها که تورادر مشام می ماند

ستاره ها و سحر هاوصخره هاوسفر...

چه خوب!

               (زینهمه بر جا کدام می ماند)

به جر به چهره ی ما خفتگان-که رودرروی-

چه جای پایی ازاین صبح و شام می ماند؟

مسافران زعطش دسته دسته میمیر ند

و چشمه ی حیوان در ظلام می ماند.

غزلی از زنده یاد منوچهر نیستانی

شب می رسد زراه.زراه همیشگی

شب با همان ردای سیاه همیشگی

تردید در برابر بد! 

                      خوب!

                         نیستی!

چشمت چراغ سبز و سیاه همیشگی

عاشق شدن گناه بزرگیست _گفته اند_

ماییم و ثقل بار گناه همیشگی!

می بینمت که صید دل خسته می کنی

با سحر چشم _مهر گیاه همیشگی_

ای کاش می شد آنکه به ره با ز بینمت

با شرم و نهز ونیم نگاه همیشگی!

نازت نمی کشم که لگد مال هر کسی

ماهی ولی دریغ نه ماه همیشگی...

(بری بونس هلالی من می خورد تو را_

                                    شب _ماهی بزرگ و سیاه همیشگی)

با بی ستاره های جهان گریه کرده ام

یک آسمان ستاره گواه همیشگی

تا راز دل بگو یم. در خویشتن شدم

سر بر ده ام به چاه به چاه همیشگی

نازت نمی کشم که لگد مال هر کسی

ماهی ولی دریغ نه ماه همیشگی

خر گوشکم به شعبده می آورم برون

خرگوش تازه ای زکلاه همیشگی

موی تو خرمنی ست طلایی.به دست باد

در چشم من جهان پر کاه همیشگی

آرامش شبانه مگر می توان خرید

با سکه ی قدیمی ماه همیشگی؟

یک باغ بی ترنم مرغان در قفس

سوغات روز

                  روز تباه همیشگی

حیف از غزل که_تنگ بلور است_پر شود

                                          با اشک گرم و سردی آه همیشگی!

عاشقانه(زنده یاد فرخ تمیمی)

ای دست

 ای مخمل  نسیم

 ای بازگشته از سفر بیکرانگی :

- از سرزمین پاک گیاهان مهرزی -

 ایکاش

 گرده های  محبت را

 در ذهن سبز گونه ی من ، بارور کنی .

 ایکاش ،

می گشودیم آرام

 ایکاش

    جمله های تنم را

 آهنگ  عاشقانه  می دادی

 آنگاه

 آن عاشقانه  را

 از بر می خواندی

 ایکاش

    با من می ماندی

 روزی هزار بار

 من  را به نام می خواندی

 ایکاش ...

همیشه به یادت خواهم بود...

چهارده سال میگذرد از کوچ غمگینانه ات.کوچی زود هنگام و دیر باور.غمی به بلندای دماوند و چه  

بسا بزرگتر بر شانه های خانواده ات باقی ماند و تو چه زود پریدی.

آنچنان خسته از بار زندگی که نماندن بر ماندنت غلبه کرد؟ و چه غریبانه رفتی تو.

صورت یاسی ات پیش روی من است در واپسین دقایق حضورت بر پهنه گیتی و خاک چه بی  

رحمانه آغوش به سویت گشود و براستی تو را ربود.برای آمرزشت از خداوند می خواهم همانگونه  

که خود خواستی.

و همیشه به یادت خواهم بود.همیشه.

چه می دانستم پاییز موسم رفتن است

برگ ریز درختان را از خدا می خواستم
تا خش خش مرگشان در زیر پاهایمان را
خاطره کنم
چه می دانستم پاییز موسم رفتن است
بیگانه از هر کس
و آشنای با تو
غم بی کسی نداشتم که تو بودی
چه می دانستم پاییز موسم رفتن است
خیال ساختن آتشم نبود در همه سرمای سال
تو بودی
گرم بودی! گرم تر از روزهای تابستان
چه می دانستم پاییز موسم رفتن است
چه می دانستم بعد تو پاییز فصل مردن است
چه می دانستم ....
کاش همیشگی بود تا
از پاییز هم گریزان نمی شدم