بعد از تو باز عاشقی و باز، آه نه....

لیلا دوباره قسمت ابن السلام شد

عشق بزرگم، آه چه آسان حرام شد

می شد بدانم این که خط سرنوشت من

از دفتر کدام شب بسته وام شد؟

اول دلم فراغ تو را سرسری گرفت

وآن زخم کوچک دلم آخر جزام شد

گلچین رسید و نوبت با من وزیدنت

دیگر تمام شد گل سرخم،‌ تمام شد

شعر من از قبیله خون است خون من

فواره از دلم زد و آمد کلام شد

ما خون تازه در تن عشقیم و عشق را

شعر من و شکوه تو،‌رمز دوام شد

بعد از تو باز عاشقی و باز، آه نه

این داستان به نام "تو" اینجا تمام شد

"حسین منزوی"

کوچه باغِ قدیمی

کوچه باغِ قدیمی، بوی باران می‌دهد،

پشت پنجره، خاطره‌ها زمزمه می‌کنند.
تو، با آن چترِ سرخ، زیر آسمانِ تَر،
قدم می‌زنی و باران با تو ترانه می‌خواند.

هوا بارانی است و باد، برگ‌ها را می‌رَقصاند،
چترت مثلِ ققنوسِ سرخ در مه می‌درخشد.
من، پشتِ شیشه‌های مات،
تماشاگرِ این صحنه‌ام:
عشق و باران و یک کوچهٔ خیس.....

(ا.و.برهوت)

شود عاقبت بیضۀ زاغ، زاغ

اگر بیضۀ زاغ ظلمت سرشت

نهی زیر طاووس باغ بهشت

 بهنگام آن بیضه پروردنش

ز انجیر جنّت دهی ارزنش

دهی آبش از چشمۀ سلسبیل

به آن بیضه، دم در دهد جبرئیل

شود عاقبت بیضۀ زاغ، زاغ

کشد رنج بیهوده طاووس باغ

من نه آنم که بخود، از تو بگردانم روی

ای که روی تو، بهشت دل و جان است مرا!

ای که وصل تو مراد دل و جان است، مرا!

چون مراد دل و جانم، تویی از هردو جهان

از تو دل برنکنم، تا دل و جان است مرا

می‌برم نام تو و از تو نشان می‌جویم

در ره عشق تو تا، نام و نشان است مرا

دم ز مهر تو زنم، تا ز حیاتم باقی است

وصف حسن تو کنم، تا که زبان است مرا

من نه آنم که بخود، از تو بگردانم روی

می‌کشم جور تو تا، تاب و توان است مرا

گرچه از چشم نهانی تو، خیال رخ تو

روز و شب، مونس و پیدا و نهان است مرا

تو ز من فارغ و آسوده و هر شب تا روز

بر سر کوی تو، فریاد و فغان است مرا

زانده شوق تو و محنت هجر تو مپرس

که دل غمزده جانا، به چه سان است مرا

دیده تا، قامت چون سرو روان تو بدید

همه خون جگر از، دیده روان است مرا

می‌کند رنگ رخم، از دل پر زار بیان

خود درین حال، چه حاجت به بیان است مرا؟

"سلمان ساوجی"

گذشت عمر و تو گویی خیال و خوابی بود....

گذشت عمر و تو گویی خیال و خوابی بود

گذشته  حسرت و آینده چون سرابی بود

نبود لایق تفسیر و در خور تعبیر

نه زندگی که پریشان خیال و خوابی بود

به راستی که ز دریای بی کران وجود

وجود ناقص ما فی المثل حبابی بود

سری بدست نیامد مرا ز رشته ی عمر

که سربه سرگرهی بودوپیچ وتابی بود

چه رازها که نگفتیم و بارها در دل
نهفته ماند چو گنجی که در خرابی بود

ز عمر طرف نبستیم جز در آن محفل
که همزبان قلمی، همنشین کتابی بود

ز تیرگی چو شبی زندگی گذشت و در آن
فروغ عشق و جوانی چو ماهتابی بود

بشستمی همه با آب دیده دفتر عمر
در آن اگر نه از آئین عشق، بابی بود

ز عمر دوره ی برجسته شباب نسیم
درست همچو حبابی، به روی آبی بود

"علی صدارت"