آن‌قدر دیر آمدی تا عاقبت پاییز شد

آن‌قدر دیر آمدی تا عاقبت پاییز شد

کاسه‌ی صبرم از این دیر آمدن لب‌ریز شد

تیر دیوانه شد و مرداد هم از شهر رفت
از غمت شهریورِ بیچاره حلق آویز شد

مهر با بی‌مهری و نامهربانی می‌رسد
مهربانی در نبودت اندک و ناچیز شد

بی تو یک پاییز ابرم، نم نمِ باران کجاست؟
بی تو حتّی فکر باران هم خیال انگیز شد

کاش می‌شد رفت و گم شد در دل پاییز سرد
بوی باران را تنفّس کرد و عطر آمیز شد

"آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا؟"
آن‌قدر دیر آمدی تا عاقبت پاییز شد

"فرهاد شریفی"