ساعت‌ساز پیر

شاید ساعت‌ساز پیر می‌فهمید،

حالا که زمان برای

هیچ‌کسی خوب نمی‌گذرد،

کسی ساعتش را برای ترمیم نمی‌آورد،

اما او زن و بچه‌ی گرسنه داشت و بیرون شدن از خانه به امید لقمه‌‌نانی حلال،

تنها کاری بود که می‌توانست در جنگ علیه «اپیدمی گرسنگی» انجام دهد.

وقتی از کنارش رد می‌شدم،

مانند تک‌درخت پیرِ خمیده‌یی که در ساحلی از ریگ خشکیده است،

به فکر فرو رفته بود.

چهره‌ی فقرآلود،

چشمان ناامید و سکوت استخوان‌سوزش نشان می‌داد،

مردی که سال‌ها «ساعت‌های ایستاده‌»ی دیگران را به حرکت درمی‌آورد،

حالا زمان برای خودش به گونه‌ی مرگ‌باری توقف کرده است.

کابل؛
کرونا؛
قرنطینه؛
فقر....