بوسه باران، بیا! بیا بغلم

اولین شعر و آخرین غزلم!

بوسه باران، بیا! بیا بغلم

پرسه ی بی ترانه را چه کنم؟

کوچه شعر ِ تو بهترین محلم

عشق ِ نابم! که تو عیار ِ منی

جز تو هر خنده می کند بدَلم

در خودم – بی تو – مُرده، می پوسم

زندگی زهر می شود، عسلم!

نگذار این چنین فنا بشوَم

من که در عشق و عاشقی مثَلم

شب ِ «ققنوس» پرورم – حالا

شده خاکستری تر از ازلم

سوز ِ سرد ِ تمام ِ فاصله ها

شعله ها می کشد به ما حصلم

تشنه ام، تشه ی دهان شما

بوسه باران، بیا! بیا بغلم

"ابراهیم ک.ص.(ققنوس)"