دلم یک در می خواهد

دلم یک در می خواهد که بازش کنم

و پشتش تو باشی !

با دسته ای از رزهای سرخ که هنوز غنچه اند ..

و در آغوشت بودنشان حسادتم را شعله ور می کند

و تو آنقدر بمانی تا باز شوند

دلم دو فنجان چای می خواهدکه زیر ریز نگاه تو بریزمشان

که بهانه ی با هم نشستنمان شوند

و ما سردترین چای جهان را بنوشیم

دلم چمدانی می خواهد که بازش کنی

و پر از یادبودهای من باشد

دلم یک دفتر ، شعر می خواهد

به خط تو برای من

که بگویی سرودمت

به هر زمان

به هر زبان

به هر بیان

و من در بیت بیتش گم شوم

دلم یک سینه حرف می خواهدکه بگویی

سنگینی می کندو یک عمر زمان بخواهی

تا سبکش کنی

دلم یک زمستان سخت می خواهد

یک برف

یک کولاک

به وسعت تاریخ

که ببارد و ببارد و تمام راهها بسته شوند

و تو چاره ای جز ماندن نداشته باشی

ماندنی تا بهار و چه بهاری بشود آن زمستان !

چه بهاری !

دلم یک دشت می خواهد

پر از چمن و گلهای وحشی

و نسیمی که می نوازدشان

که بدوم

که بدوی تا دستم را بگیری

آنگاه خیره در چشمانم بگویی

دیگر از دستت نخواهم داد

دلم یک تو می خواهد

مشتاق ماندن ….

برف نو! برف نو! سلام! سلام!

برف نو! برف نو! سلام! سلام!

بنشین، خوش نشسته‌ای بر بام

پاکی آوردی ای امید سپید

همه آلودگی‌ست این ایام

راه شومی‌ست می‌زند مطرب

تلخواری‌است می‌چکد در جام

اشکواری‌ست می‌کشد لبخند

ننگواری‌ست می‌تراشد نام

شنبه چون جمعه، پار چون پیرار

نقش هم رنگ می‌زند رسام

مرغ شادی به دامگاه آمد

به زمانی که برگسیخته دام

ره به هموار جای دشت افتاد

ای دریغا که برنیاید گام

تشنه آن جا به خاک مرگ نشست

کاتش از آب می‌کند پیغام

کام ما حاصل آن زمان آمد

که طمع برگرفته‌ایم از کام

خامسوزیم الغرض بدرود

تو فرود آی برف تازه سلام!

دلم هوای تو دارد

دلم هوای تو دارد، 

بهانه می گیرد

 غم تمام جهان را به شانه می گیرد 

نشسته ام که دو فنجان بنوشمت... 

اما تو نیستی و دل قهوه خانه می گیرد

 بگو! کجای جهان بدون من ماندی؟ 

که غم مدام دلم را نشانه می گیرد 

از التهاب غمت گر گرفته می سوزم چه آتشی؟!...

 که دلم هی زبانه می گیرد! 

چقدر آه کشیدم تو را... هزاران بار! 

هزار شکر که آهم تو را نمی گیرد

خوشا صبحی که چون از خواب خیزم

خوشا صبحی که چون از خواب خیزم

به آغوش تو از بستر گریزم

گشایم در به رویت شادمانه

رخت بوسم ، به پایت گل بریزم ...

"هوشنگ ابتهاج"

تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم

تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم

تبسمی کن و جان بین که چون همی‌سپرم

چنین که در دل من داغ زلف سرکش توست

بنفشه زار شود تربتم چو درگذرم

بر آستان مرادت گشاده‌ام در چشم

که یک نظر فکنی خود فکندی از نظرم

چه شکر گویمت ای خیل غم عفاک الله

که روز بی‌کسی آخر نمی‌روی ز سرم

غلام مردم چشمم که با سیاه دلی

هزار قطره ببارد چو درد دل شمرم

به هر نظر بت ما جلوه می‌کند لیکن

کس این کرشمه نبیند که من همی‌نگرم

به خاک حافظ اگر یار بگذرد چون باد

ز شوق در دل آن تنگنا کفن بدرم