خاطرات

آه که چقدر دوست دارم تا به یاد آری

آن روزهای خوش را که با هم دوست بودیم

زندگی آن روزها روشن تر بود

و خورشید گرم تر از امروز

برگ های خشک جاروب شد

خاطرات و افسوس ها نیز

و باد شمال آن ها را با خود برد

به شب سرد فراموشی

می بینی فراموشش نکرده ام

آوازی را که به ما می ماند

با هم زیستیم

تویی که مرا دوست می داشتی

و منی که ترا دوست می داشتم

اما زندگی ، کسانی را که عشق می ورزند

جداشان می کند از هم

گرچه بسیار آرام و

بی هیچ خش خشی 

و دریا از ساحل بر می دارد

رد پای عاشقانی که با راه خویش رفتند

"ژاک پره ور"