شب

زشام شهر تباهم ستاره دزدیدند
                   ستاره های مرا آشکاره دزدیدند

چو فوج فوج ملخ را به باغ ره دادند
کلید باغ به دست شب سیه دادند
شبی که برکه ی ماهش به تشنه گی پیوست 
شبی که روزنه های ستاره اش را بست 
شبی که شعله اش ار بود برق خنجر بود 
شبی که جام سکوتش شکسته باور بود 
شبی که خیل ملخ راه بر بهار زدند 
پرنده را به درختان خسته دار زدند

"لیلا صراحت روشنی"