شب و روز در ره تو من مبتلا نشسته(ملا محسن فیض)

شب و روز در ره تو من مبتلا نشسته

                                                   تو گذر کنی نگوئی تو کئی چرا نشسته

                                                    ز تو کار بسته دارم دل و جان خسته دارم

                                                         بدر طبیب عشقم بامیدها نشسته

                                                    چه شود همین تو باشی ره مدعی نباشد

                                                     من و شمع ایستاده تو بمدعا نشسته

                                                      ز دو چشم نیم خفته باشاره نکته گفته

                                                         که برد دل نهفته بکمین ما نشسته

                                                    بتو کی رسد نگاهم که ز زلف و چشم و ابرو

                                                   برهش سلاح داران همه جابجا نشسته

                                                   بتو چون رسد فغانم چو پر از صداست کویت

                                                      ز فغان داد خواهان که براهها نشسته

                                              همه رنج و محنت و غم همه درد و سوز و ماتم

                                                   سپه بلای عشقت چه بجان ما نشسته

                                                        ره خیر ا گر بپوئی دل خستهٔ بجوئی

                                                    چو ملک چو حور بینی بدر دعا نشسته

                                                         چو ز دست فیض آید بجز از فغان و ناله

                                                           چکنم بغیر زاری من در بلا نشسته