من تا ابد گیر چشمان توام

گیرم تمام دنیا بگویند ما مال هم نیستیم

ما به درد هم نمی خوریم
گیرم برای زیر یک سقف رفتن عشق، آخرین معیار این جماعت باشد
گیرم دوست داشتن بدون سند

حرام باشد، عجیب باشد، باور نکردنی باشد
گیرم تا آخر عمر تنها بمانم
گیرم دستانت در دستانم هرگز قفل نشود
من اما...
گیر این گیرها نیستم
من تا ابد گیر چشمان توام
گیر دوست داشتنت...

هیچکس نیست خریدار تو چندان که منم

در میان آفتاب گرم سوزان پای لخت
ره سپردن تشنه لب، بی آب، تنها در کویر
گوشه ویرانه ای بی توشه افتادن مریض
ساختن بالین زخشت، از خاک گستردن سریر
سوختن از هجر یاری نوجوان یکدور عمر
ساختن با وصل زالی پیرتر از چرخ پیر
با تشبهای گوناگون شدن با دست غیر
گاه ملت را وکیل و گاه دولت را وزیر
هست آسانتر بعالی همتی کز بهر شغل
گردد از دون فطرت بالانشین منت پذیر

حبیب یغمایی

صنما بیا صنما بیا که به عهد بسته وفا کنم

سر و جان و تن، دل و عقل و دین همه در ره تو فدا کنم

به تو هر گزند و بلا رسد، غمی ار نکرده خدا رسد

دل و جان و دیده به نزد تو، سپر گزند و بلا کنم

صنما به من نگهی بکن، نگهی به خاک رهی بکن

نکنی همیشه نگهی بکن، که تو را همیشه دعا کنم

به جمال تو به کمال تو، به سیاهدانه ی خال تو

که ز لوح سینه خیال تو، نشود دمی که جدا کنم

گل من مرو ز مقابلم، که به روی ماه تو مایلم

چه کنم اسیر غم دلم، نتوانمت که رها کنم

تو به بوی یاس و سپرغمی، به سپیدی گل مریمی

به صفای اشکی و شبنمی، بنمای رخ که صفا کنم.

                                                                      مظاهر مصفا

دلم خواهد بدانسو پر بگیرم

دلم خواهد بدانسو پر بگیرم

نگار خویش را در بر بگیرم

بیندازم ز سر چادر نمازش

در آویزم به گیسوی درازش

بدوزم چشم بر جشم سیاهش

بخوانم راز عشق از هر نگاهش

در آویزم به بالای بلندش

فرو گیرم ز تن نیلی پرندش

نهم لب بر لب عنابی او

ببوسم گونه مهتابی او

سر او را نهم بر سینه خویش

بگویم غصه دیرینه خویش

                                                حبیب یغمایی

نه...

نه

همیشه برای عاشق شدن

                     به دنبال باران و بهار و بابونه نباش

گاهی

        در انتهای خارهای یک کاکتوس

به غنچه ای می رسی

                       که ماه را بر لبانت می نشاند

گروس عبدالملکیان