بشکفد بار دگر لاله رنگین مراد

بشکفد بار دگر لاله رنگین مراد

غنچه سرخ فرو بسته دل باز شود

من نگویم که بهاری که گذشت آید باز

روزگاری که به سر آمده آغاز شود

روزگار دگری هست و بهاران دگر

شاد بودن هنر است ، شاد کردن هنری والاتر

لیک هرگز نپسندیم به خویش

که چو یک شکلک بی جان شب و روز

بی خبر از همه خندان باشیم

بی غمی عیب بزرگی است که دور از ما باد

کاشکی آینه ای بود درون بین که در آن خویش را می دیدیم

آنچه پنهان بود از آینه ها می دیدیم

می شدیم آگه از آن نیروی پاکیزه نهاد

که به ما زیستن آموزد و جاوید شدن

پیک پیروزی و امید شدن

شاد بودن هنر است گر به شادی تو دلهای دگر باشد شاد

هر کسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود

صحنه پیوسته به جاست.
خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد.

ژاله اصفهانی

پرندگان مهاجر - مرحوم ژاله اصفهانی

پرندگان مهاجر، در این غروب خموش،
 

که ابر تیره تن انداخته به قله کوه
 

شما شتاب زده راهی کجا هستید؟ 

کشیده پر به افق، تک تک و گروه گروه 

چه شد که روی نمودید بر دیار دگر؟
 

چه شد که از چمن آشنا سفر کردید؟
 

 مگر چه درد و شکنجی در آشیان دیدید،
 

که عزم دشت و دمن‌های دورتر کردید؟

زندگی کردن من مُردن تدریجی بود

شب چو در بستم و مست از می نابش کردم

ماه اگر حلقه به در کوفت ... جوابش کردم !

دیدی آن تُرک ختا دشمن جان بود مرا ؟

گر چه عمری به خطا دوست خطابش کردم ...

منزل مردم بیگانه چو شد خانه چشم

آنقدر گریه نمودم که خرابش کردم

شرح داغ دل پروانه چو گفتم با شمع

آتشی در دلش افکندم و آبش کردم

غرق خون بود و نمی مُرد ز حسرت فرهاد

خواندم افسانه شیرین و ... به خوابش کردم

دل که خونابه غم بود و جگرگوشه درد

بر سر آتش جور تو کبابش کردم

زندگی کردن من مُردن تدریجی بود

آن چه جان کند تنم ، عمر حسابش کردم ...

" محمد فرخی یزدی "

وای بر من - استاد داعی الاسلام

وای بر من سالها حیران این مشکل دل است
با تو پیوستن محال است و گسستن مشکل است
یاد از خود رفتگی‌ها در سترگ ره که دل
هر قدم برداشتم پنداشت آخر منزل است
کشتگان تیغ نازت بس که بر هم ریختند
در سر کوی تو ناکام از تپیدن بسمل است
نه نثار یار شد نی در کنار آورد یار
شرمساریها مرا از این دل بی حاصل است
چیست این تبدیل ماهیت که بینم خویش را
کانچه گفتم و آنچه خواندم و آنچه¬ کردم¬ باطل ¬است
عشق بار آور شود گر از دو سو دیوانگی است
سود چوب قیس مجنون است، لیلی عاقل است
در طلبکاران خدایا کس¬چون ¬من بی¬کس¬مباد
من ز خود غافل شدم دلدار از من غافل است

من ندانم به نگاه تو چه رازی‌ست نهان؟ دکتر رعدی آذرخشی

من ندانم به نگاه تو چه رازی‌ست نهان؟

که شنیده است نهانی که در آید در چشمیک جهان راز در آمیخته داری به نگاهچو به سویم نگری لرزم و با خود گویمبس‌که در راز جهان خیره فرو ماندستمچه جهانی است جهان نگه آنجا که بودگه از او داد پدید آید و گاهی بی‌دادنگه مادر پر مهر نموداری از ایننگه دشمن پر کینه نشانی از آنبه دمی نیز ز ویرانه کند آبادانکه دل و دیده بر آن دریا باشد دو کرانچشم گرید چو دل مرد بود ناشادانبه کران دگرش نیز بزاید توفانبهر انگیختن توفان بر بسته میانوندرین بازی تا دامگه مرگ روانتا به توفان بسپارد سر و جان کشتی‌بانهر چه گوید سخنت همسر او دار گمانگه فرستاده‌ی فر و هنر و تاب و توانکاین بود بره‌ی بیچاره و آن شیر ژیانپرتوی تافته از روزنه‌ی کاخ روانور ز کین زاید در دل بخلد چون پیکاننرود از دل من تا نرود از تن جانبر لب آوردن آن شیفتگی بود گرانبه گلو در، بفشردی ز سخن، شرم گلونا رسیده به زبان، شرم رسیدی به سخنمن فرو مانده در اندیشه که نا گاه نگاهدر دمی با تو بگفت آنچه مرا بود به دلتو به پاسخ نگهی کردی و در چشم زدنمن برآنم که یکی روز رسد در گیتی

به نگاهی همه گویند به هم راز درون

به نگه نامه نویسند و بخوانند سرود

بنگارند نشان‌های نگه در دفترخواهم آن روز شوم زنده و با چند نگاهور شگفت آیدت اکنون ز نهان گویی منگویم آسان شود ار نیروی شیر‌افکن مِهر

من مگر با تو نگفتم سخن خود به نگاه؟!

 بود آن پرسش و پاسخ همه در پرتو مهر

مردمان نیز توانند سخن گفت به چشمبِی‌گمان مهر در آینده بگیرد گیتیتیر هستی رسد آن روز خجسته بنشان

تیر ما هم به نشان خورد زهی سخت کمان!