من ندانم به نگاه تو چه رازی‌ست نهان؟ دکتر رعدی آذرخشی

من ندانم به نگاه تو چه رازی‌ست نهان؟

که شنیده است نهانی که در آید در چشمیک جهان راز در آمیخته داری به نگاهچو به سویم نگری لرزم و با خود گویمبس‌که در راز جهان خیره فرو ماندستمچه جهانی است جهان نگه آنجا که بودگه از او داد پدید آید و گاهی بی‌دادنگه مادر پر مهر نموداری از ایننگه دشمن پر کینه نشانی از آنبه دمی نیز ز ویرانه کند آبادانکه دل و دیده بر آن دریا باشد دو کرانچشم گرید چو دل مرد بود ناشادانبه کران دگرش نیز بزاید توفانبهر انگیختن توفان بر بسته میانوندرین بازی تا دامگه مرگ روانتا به توفان بسپارد سر و جان کشتی‌بانهر چه گوید سخنت همسر او دار گمانگه فرستاده‌ی فر و هنر و تاب و توانکاین بود بره‌ی بیچاره و آن شیر ژیانپرتوی تافته از روزنه‌ی کاخ روانور ز کین زاید در دل بخلد چون پیکاننرود از دل من تا نرود از تن جانبر لب آوردن آن شیفتگی بود گرانبه گلو در، بفشردی ز سخن، شرم گلونا رسیده به زبان، شرم رسیدی به سخنمن فرو مانده در اندیشه که نا گاه نگاهدر دمی با تو بگفت آنچه مرا بود به دلتو به پاسخ نگهی کردی و در چشم زدنمن برآنم که یکی روز رسد در گیتی

به نگاهی همه گویند به هم راز درون

به نگه نامه نویسند و بخوانند سرود

بنگارند نشان‌های نگه در دفترخواهم آن روز شوم زنده و با چند نگاهور شگفت آیدت اکنون ز نهان گویی منگویم آسان شود ار نیروی شیر‌افکن مِهر

من مگر با تو نگفتم سخن خود به نگاه؟!

 بود آن پرسش و پاسخ همه در پرتو مهر

مردمان نیز توانند سخن گفت به چشمبِی‌گمان مهر در آینده بگیرد گیتیتیر هستی رسد آن روز خجسته بنشان

تیر ما هم به نشان خورد زهی سخت کمان!