دشت مشوش

دشت مشوش

بیا تا حال یکدیگر بدانیم مراد هم بجوییم ار توانیم که می‌بینم که این دشت مشوش چراگاهی ندارد خرم و خوش
دشت مشوش

دشت مشوش

بیا تا حال یکدیگر بدانیم مراد هم بجوییم ار توانیم که می‌بینم که این دشت مشوش چراگاهی ندارد خرم و خوش

من ، امیدی را در خود بارور ساخته ام

یک شب ، از دست کسی

باده ای خواهم خورد

که مرا با خود، تا آن سوی اسرار جهان خواهد برد!

با من از " هست " به " بود "

با من از نور به تاریکی ،

                         از شعله به دود

با من از آوا  تا  خاموشی ،

دورتر ، شاید تا عمق فراموشی

راه خواهد پیمود.

کی از آن سرمستی خواهم رست؟

کی به همراهان خواهم پیوست؟

من ، امیدی را در خود

بارور ساخته ام

تار و پودش را ، با عشق تو پرداخته ام :

مثل تابیدن مهری در دل

مثل جوشیدن شعری از جان

مثل بالیدن عطری در گل

جریان خواهم یافت.

مست از شوق تو،

                    از عمق فراموشی ،

راه خواهم افتاد

باز از ریشه به برگ

باز از " بود " به " هست "

باز از خاموشی تا  فریاد!

سفر تن را تا خاک تماشا کردی

سفر جان را از خاک به افلاک ببین!

گر مرا می جوئی

سبزه ها  را  دریاب !

با درختان بنشین !

کی ؟ کجا ؟ آه ، نمی دانم

ای کدامین ساقی!

ای کدامین شب !

منتظر می مانم.

 

                                                                             فریدون مشیری

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد