پرچین خیال

از پرچین خیالم
یادت ، چون کبوتری جلد
پر وا کرد

زمان ،
چون آبی رمنده ،
از لای دستان دلم گریخت

سایه ی سپیدارِ آزادِ عشقت
از روی سرم پرید

ومن ماندم و خانه ایی نمور وتار گرفته
حتی دور از پیله ی ابریشم یادت
که وعده داده بودی روزی ،
برگِرد نوزاد عشقت می تنی