از یاد رفته

برگ لرزان پاییزم

رفته ام از یاد

آرزوهای دیرینم

می رود بر باد

کاش چند روزی تحملم می کرد

شاخه ی بی وفای سرد و سیاه

تا دوباره نسیم سبز بهار

بگشاید آغوش خود به پناه

می گدازم ز دوری شبنم

ولی افسوس چاره نیست مرا

دل سپردم به ابر بارانی

چه کنم اشک چشم نیست مرا

آسمان دلم کبود کبود

چون ندارد نشانی از مهتاب

قامتم زرد و خاکستری گشته

ای سپیده بیا مرا دریاب

برگ لرزان پاییزم

رفته ام از یاد

آرزوهای دیرینم

می رود بر باد . . .