ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
29 | 30 | 31 |
صدای تو گُلیست
که مرا از بهار عُبور میدهد،
از میانِ شعر و شعور
و چشمهات
آوازی که پوست را میلَرزانَد.
گامهای تو
در طَنینِ روز
و تنهاییِ تَن
رخنه میکند.
میبینمت
از میانِ دشتِ واژه میگُذری
شعر شدهای
نور میشوی
دور میشوی
میتابی بَر ضَمیرِ تاریکی.
روشن میکنی
زاویههای تاریکِ تَنَم را.
و من رنگ میبازم
دوباره رنگ مییابم
پاشیده میشوم
مُنحل
جُدا میشوم از خود
مثلِ مِعراجِ غُروب و انحنای درّه.
بَرمیدارم تنهاییام را
تنهاییهام را
بَر دار میکنم.
مینویسم دوباره نام ِتو را
بَر گردابِ آب
بَر تُندبادِ عَصر
بَر شیبِ ِ شب.
مینویسم نامت را
و میدوم با خودم
با تمامِ تنم
تا بوی تو.