من چه دانم که چرا از تو جدا افتادم؟

من چه دانم که چرا از تو جدا افتادم؟

نیک نزدیک بدم، دور چرا افتادم؟

چه گنه کرد دلم کز تو چنین دور افتاد؟

من چه کردم که ز وصل تو جدا افتادم؟

جرمم این دان که ز جان دوست‌ترت می‌دارم

از پی دوستی تو به بلا افتادم

حاصلم از غم عشق تو نه جز خون جگر

من بیچاره به عشق تو کجا افتادم؟

پایمردی کن و از روی کرم دستم گیر

که بشد کار من از دست و ز پا افتادم

تا چه کردم، چه گنه بود، چه افتاد، چه شد؟

چه خطا رفت که در رنج و عنا افتادم؟

چند نالم ز عراقی؟ چه کند بیچاره؟

که درین واقعهٔ بد ز قضا افتادم.

"عراقی"

دیوانگی بد نیست

دیوانگی بد نیست

برای یک بار هم که شده 

دیوانه تر از من باش 

و بگذار چنان گم شوم در تو 

چنان گم شوی در من 

که یکی دیده شویم از بالا

و خدا خیال کند 

یکی از ما دو نفر را گم کرده است 

بگذار تعجب کند از حواس پرتی اش 

و باورش شود زیادی پیر شده 

و جهان را به ما بسپارد.

ما جهان را به آغاز زمین می بریم

و پلنگ ها آهوها را نمی درند

و نفت و اتم را حذف می کنیم از خلقت

تا این همه جنگ نشود!

دیوانگی بد نیست

هوس کرده ام

چنان گیج شوم از تو

چنان مست شوی از من

که زمین سرگیجه بگیرد

و اشتباهی سالی سیصد و شصت و شش دور بگردد

یک روز اضافه تر دور ِ تو

برای یک بار هم که شده

چشم هایت را ببند

و سال ها بخواب

به جای تمام سال هایی که نخوابیدی

روی سینه ام

من شهرزاد نیستم

اما قصه گوی خوبی ام.

"مهدیه لطیفی"

دور و نزدیک

تو اولین روز بهاران

من آخرین روزم

از اسفند

من با تو ام نزدیک نزدیک

تو

اندازه ی یک سال از من دور!

|یدالله گودرزی|

چه شود به چهرهٔ زرد من نظری برای خدا کنی

چه شود به چهرهٔ زرد من نظری برای خدا کنی

که اگر کنی همه درد من به یکی نظاره دوا کنی

تو شهی و کشور جان تو را تو مهی و جان جهان تو را

ز ره کرم چه زیان تو را که نظر به حال گدا کنی

ز تو گر تفقدو گر ستم، بود آن عنایت و این کرم

همه از تو خوش بود ای صنم، چه جفا کنی چه وفا کنی

همه جا کشی می لاله گون ز ایاغ مدعیان دون

شکنی پیالهٔ ما که خون به دل شکستهٔ ما کنی

تو کمان کشیده و در کمین، که زنی به تیرم و من غمین

همهٔ غمم بود از همین، که خدا نکرده خطا کنی

تو که هاتف از برش این زمان، روی از ملامت بیکران

قدمی نرفته ز کوی وی، نظر از چه سوی قفا کنی

انسان معمولی‌ (مترجم محسن عمادی)

انسانی معمولی‌ام من

از جسم و از خاطره

از خون و از فراموشی.

روی دوپایم حرکت می‌کنم،

با اتوبوس، با تاکسی، با هواپیما

چنان که شعله‌ی چراغ جوشکاری

وحشت‌زده

در من نفس می‌کشد زندگی ،

که شاید خاموش شود

به طرفه‌العینی.

درست مثل تو

از چیزهایی برآمده‌ام من

به یاد آمده و

از یاد رفته:

از صورت‌ها

از دست‌ها،

از سایبان سرخ ظهر

در پاستوس-بونز،

شادی‌ها، مردگان، گل‌ها، پرندگان

شعله‌ی عصرهای روشن

نام‌هایی که دیگر به خاطر نمی‌آورم

ابروها، نفس‌ها، لگن‌ها

سبدها، پرچم‌ها، موزها

همه

درهم آمیخته

عطر می‌پراکندند برافروخته

گر می‌گیرند‌ و

و مرا به قدم‌زدن وا می‌دارند.

معمولی‌‌مردی‌ام من

برزیلی، میان‌سال، متاهل، یک سرباز ذخیره،

و ای رفیق، هیچ معنایی نمی‌یابم

در زندگی،

جز نبردی مشترک

برای جهانی بهتر.

از آغاز شاعر بوده‌ام.

ولی شعر شکننده است،

نه حرکت می‌کند

و نه مردم بی‌خیال را به جنبش در می‌آورد.

از این رو می‌خواهم با تو حرف بزنم،

چون انسانی که با انسانی

به تو تکیه کنم

یا بازوانم را پیشکش،

چرا که زمان می‌گذرد

و هنوز آن‌جاست

ارباب، در کشتار.

که فرصتی باقی نیست

و ما دیگر چیس‌بانک داریم اینجا،

آی تی اند تی، باند اند شیر،

ویلسون، هاننا، اندرسون کلایتون

و چه می‌داند کسی، چه بسیارهای دیگر

بازوهای اختاپوسی که زندگی‌هامان را به خون می‌کشاند

و بسته بندی می‌کند

یک آدم معمولی،

درست مثل تو،

زیر شصت امپراطور

از خیابان عبور می‌کنم.

سایه‌ی ارباب

لک می‌کند چشم‌انداز را و

دریا را گل‌آلود،

و باز می‌گردد کودکی

تلخ حالا در کام‌هامان

و کریه به گل و گرسنگی.

ولی میلیون‌ها تن‌ایم ما از مردمان معمولی

و دیواری آفرید از تن‌ها می‌شود

از بدن‌هایی برآمده به رویا و گل‌های آفتابگردان

"فرریرا گولار"