مناجات

خداوندا

می خواهم در آغوش تو زندگی کنم

دست تو در دستم باشد

و بر سینه ات آرمیده باشم

و شب ها پلک هایم  با اعتماد تو بر هم روند

و صبح ها به امید تو خورشید را ستایش کنم

ولی افسوس افسوس افسوس

که باد زمستانی در آغوش تو نیز دویده است

و شبی بین چشمان من و تو خیمه زده است

ولی میدانم که زار گریستن مرا می بینی

ولی می بینم که غم بی پایان مرا میدانی

"بیژن جلالی"

درد، نام دیگر من است

دردهای من 

جامه نیستند

تا ز تن در آورم 

چامه و چکامه نیستند

تا به رشته‌ی سخن درآورم

نعره نیستند

تا ز نای جان بر آورم

دردهای من نگفتنی

دردهای من نهفتنی است

دردهای من

گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست

درد مردم زمانه است

مردمی که چین پوستینشان

مردمی که رنگ روی آستینشان

مردمی که نام‌هایشان

جلد کهنه‌ی شناسنامه‌هایشان

درد می‌کند

من ولی تمام استخوان بودنم

لحظه‌های ساده‌ی سرودنم

درد می‌کند

انحنای روح من

شانه‌های خسته‌ی غرور من

تکیه‌گاه بی‌پناهی دلم شکسته است

کتف گریه‌های بی‌بهانه‌ام

بازوان حس شاعرانه‌ام

زخم خورده است

دردهای پوستی کجا؟

درد دوستی کجا؟

این سماجت عجیب

پافشاری شگفت دردهاست

دردهای آشنا

دردهای بومی غریب

دردهای خانگی

دردهای کهنه‌ی لجوج

اولین قلم

حرف حرف درد را

در دلم نوشته است 

دست سرنوشت

خون درد را 

با گلم سرشته است 

پس چگونه سرنوشت ناگزیر خویش را رها کنم؟

درد

رنگ و بوی غنچه‌ی دل است

پس چگونه من

رنگ و بوی غنچه را ز برگ‌های تو به توی آن جدا کنم؟

دفتر مرا

دست درد می‌زند ورق

شعر تازه‌ی مرا

درد گفته است

درد هم شنفته است

پس در این میانه من

از چه حرف می‌زنم؟

درد، حرف نیست

درد، نام دیگر من است

من چگونه خویش را صدا کنم؟ 

                                                                               

قیصر امین‌پور

گم شد قطار خاطره در هاله ای دود

دستی تکان دادی در آن صبح مه آلود 

یعنی که ای زیباترین ایام بدرود

دستی تکان دادم میان خنده واشک 

یعنی که پایان یافت شادیهای من زود 

در لحظه آخر گلی دادم به دستت 

تنها گل گلدان که همرنگ دلم بود

سکو تهی شد از قطار این کوه سنگی 

می رفتی وبار غمت بر شانه ام بود

سوتی کشید وریل را پیمود سنگین 

گم شد قطار خاطره در هاله ای دود 

روی زمین ناگاه چیزی نگاهم را نگه داشت 

آری همان گل بود آه اما گل آلود 

بر نازکای برگ چیزی خوانده می شد

بدرود ای زیبا ترین ایام بدرود...

"غلامحسین مردانیان"

چون خنده ی تو، مهر جهانتابم آرزوست

همرنگ گونه های تو مهتابم آرزوست

چون باده ی لب تو می نابم آرزوست

ای پرده پرده ی چشم توام باغ های سبز

در زیر سایه ی مژه ات خوابم آرزوست

دور از نگاه گرم تو، بی تاب گشته ام

بر من نگاه کن، که شب و تابم آرزوست

تا گردن سپید تو گرداب رازهاست

سر گشتگی به سینه ی گردابم آرزوست

تا وارهم ز وحشت شب های انتظار

چون خنده ی تو، مهر جهانتابم آرزوست.

"فریدون مشیری"