وقتی همه جا از غزل من سخنی هست...

پر میکشم از پنجره ی خواب تو تا تو

                             هر شب من و دیدار،در این پنجره با تو

 از خستگی روز همین خواب پر از راز

                              کافیست مرا،ای همه خواسته ها تو

 دیشب من و تو بسته ی این خاک نبودیم

                              من یکسره آتش،همه ذرات هوا تو

 پژواک خودم بودم و خود را نشنیدم

                              ای هرچه صدا،هرچه صدا،هرچه صدا-تو

 آزادگی و شیفتگی مرز ندارد

                              حتی شده ای از خودت آزاد و رها تو

 یا مرگ و یا شعبده بازان سیاست؟

                              دیگر نه و هرگز نه،که یا مرگ که یا تو

 وقتی همه جا از غزل من سخنی هست

                              یعنی همه جا-تو،همه جا-تو،همه جا-تو

 پاسخ بده ازاین همه مخلوق چرا من؟

                              تا شرح دهم،از همه ی خلق چرا تو؟

 

محمد علی بهمنی