کردم به دست خویش تبه روزگار خویش

کردم به دست خویش تبه روزگار خویش

در حیرتم به جان عزیزان ز کار خویش

آتش زدم به خرمن پروانه و چو شمع

می سوزم از شکنجه شبهای تار خویش

آن صید تیر خورده از باغ رفته ام

کز خون نوشته ام به چمن یادگار خویش

آن ابر سرکشم که به یک لحظه خیرگی

باریده ام تگرگ به باغ و بهار خویش

گریم گهی به خنده دیوانه وار خود

خندم گهی به گریه بی اختیار خویش

چون لاله تا به خاک نیفتد پیاله ام

فارغ نمی شوم ز دل داغدار خویش

چون شمع اشک می شودش جمله تن  "عماد"

از بس که گریه کرد بر احوال زار خویش

"عماد خراسانی"