گل کوهی تو، ولی شهرپُراز جلوه توست

ای که خالی همه شب جای تو دربسترماست

 گوشه چشم تو سرچشمه چشم ترماست

 گل کوهی تو، ولی شهرپُراز جلوه توست

 شاهد آن گل روی تو که در محضرماست

 نازم آن کوه کزآن چون تو گلی میروید !!

 که شمیم خوش آن نغمه جان پرورماست

خانه در کوه گرفتن سبب اش سنگدلی است

 وین صفت عادت سنگین دل سیمین بَرماست

 خفته در سنگ بود آتش و خفتی تو به سنگ !

 تا بدانند که در بستر تو آذر ماست

 پیش پای من و دل از چه نهی سنگ بزرگ

 که به هر رهگذری سنگ تو در معبرماست

 بستر از سنگ گزیدی تو که خسرو داند

هدف سنگ تو بشکستن بال و پرماست

"خسرو فیضی"