صیاد را نگر که چه بیداد می‌کند

صیاد را نگر که چه بیداد می‌کند		نه می‌کشد مرا و نه آزاد می‌کند
بالله که تنگ دل شدم از تنگی قفس		بیداد تا کی این همه صیّاد می‌کند
مرغی که باد آیدش از آشیان خویش		حق دارد ار که ناله و فریاد می‌کند
گیرم که جانگداز بود ناله‌های من		کی ناله رخنه در دل پولاد می‌کند
دارم یقین که یار من افسوس می‌خورد		زین پس که نامرادی من یاد می‌کند
شیرین هنوز لرزه بر اعضایش اوفتد		زین ناله‌های تلخ که فرهاد می‌کند
امروز بلبل از ستم گل کند فغان		فردا گل از جفای خزان داد می‌کند
واحسرتا که روح مرا خاطرات عشق		گاهی غمین نموده و گه شاد می‌کند

دکتر احمد ناظرزاده کرمانی