ردّ پای لب ِ تو بر روی چشمان ِ بهار

ردّ پای لب ِ تو بر روی چشمان ِ بهار 

زمزمی را کرده جاری ، تا قیامت ماندگار

آه ! آرام آمدی تا اینکه چینی ِ دلم 

نشکند ، مو  برندارد از جفای روزگار

ای که دوری از من اما از نفس نزدیکتر 

من به قربان تو و تقدیر  و لطف ِ کردگار 

هیچ بر درد ِ دلم جز یاد ِ تو  مرهم نبود

داغ بر سینه نهادی از برایم یادگار 

دلخوشم با خاطراتت زانکه مجنون توأم

هست تا هستی ، برایت جان شیرین بیقرار

من خریدار توأم ای یوسف پاکیزه خوی 

هیچ در شأنت ندارم جز دلی پرشور و زار

چندصباحی را که می آید دَم از نایم برون

همچو باران ، مهربان ، بر قامت سردم ببار