زما دو خاطره ی بی دوام می ماند(شادروان منوچهر نیستانی)

زما دو خاطره ی بی دوام می ماند

زمی نه حال که دردی به جام می ماند

چه سال ها که زمین بی من و تو خواهد گشت

که صید می رمدازدام و دام می ماند!

از این تردد دایم-که در نظرجاری-

کدام منظره ی مستدام می ماند؟

خطوط منکسری با شتاب می گذرند

بر این صحیغه-که گفت؟-از تو نام می ماند

چه سایه وار سواران در آستان غروب..

                                 چه نقشی؟

                                           از که؟

                                                در این ازدحام می ماند؟

چه باغ ها به گذر ها -پرازشکوفه ی سیب-

چه عطر ها که تورادر مشام می ماند

ستاره ها و سحر هاوصخره هاوسفر...

چه خوب!

               (زینهمه بر جا کدام می ماند)

به جر به چهره ی ما خفتگان-که رودرروی-

چه جای پایی ازاین صبح و شام می ماند؟

مسافران زعطش دسته دسته میمیر ند

و چشمه ی حیوان در ظلام می ماند.