آمد و این کوچه را با خنده هایش زنده کرد

آمد و این کوچه را با  خنده هایش زنده کرد

بیت بیت شعر من ، با عشق خود تابنده کرد



تا فراسوی زمان ،  شور مرا   بر باد داد

نام من در عاشقی ، سرلوحه ی آینده  کرد



سوزها  بود و  نبودش  با من مسکین قرار

تا که آمد ، خانه را با عِطر خود آکنده کرد



سینه ام از یاد او گُر می گرفت در شام غم

این زمستان هم سرآمد؛دشت دل سرزنده کرد



غایب از هر انجمن بودم  به روزِ بی کسی

تا که آخر گوشه چشمی بر دلِ این بنده کرد



لحظه لحظه خاطرات کودکی را گشتم  و

راست گوید که خدا، جوینده را یابنده کرد



    بوسه باران نگاهش گشته این مرداب پیر     

برکه ی خشک دلم را مِهر او پوینده کرد



مات شد از این هبوط  ناگهانی جان من

رو به معراج غزل ،احساس من بالنده کرد