وقتی تو نیستی

وقتی تو باز می­گردی

کوچک-ترین ستاره­ی چشمم خورشید است

و اشتیاق لمس تو

                        شاید

شرم قدیم دست­هایم را،

                                    مغلوب می­کند

وقتی تو بازمی­گردی

£

پاییز

با آن هجوم تاریخی

                        ـ می­دانیم ـ

باغ بزرگمان را

از برگ و بار

                        تهی کرده است

در معبرت اگر نه

فانوس­های شقایق را

                        روشن می­کردم

و مقدم تو را

رنگین کمانی از گل می­بستم

وقتی تو باز می­گشتی

£

وقتی تو نیستی

گویی شبان قطبی

                        ساعت را

زنجیر کرده­اند

و شب،

بوی جنازه­های بلاتکلیف

                                    می­دهد

و چشم­ها

گویی تمام منظره­ها را،

تا حد خستگی و دلزدگی،

از پیش دیده­اند.

وقتی تو نیستی

شادی کلام نامفهومی است

و «دوستت می­دارم» رازی است

که در میان حنجره­ام دق می­کند

وقتی تو نیستی

من فکر می­کنم تو

آن قدر مهربانی

که توپ­های کوچک بازی

گل­های کاغذین گلدان­ها

تصویرهای صامت دیوار

و اجتماع شیشه­ای فنجان­ها،

                                    حتا

از دوری تو رنج می­برند

و من چگونه بی تو نگیرد دلم؟

اینجا که ساعت و

                        آیینه و

                        هوا

                                    به تو معتادند.

و انعکاس لهجه­ی شیرینت

هر لحظه زیر سقف شیفتگی­هایم

                                                می­پیچد.

ای راز سربه مهر ملاحت!

رمز شگفت اشراق!

                        ای دوست!

آیا کجاوه­ی تو

                        از کدام دروازه

 می­آید

تا من تمام شب را

رو سوی آن نماز بگذارم

کی؟

در کدام لحظه­ی نایاب؟

تا من دریچه­های چشمم را

به انتظار،

            باز بگذارم

£

وقتی تو باز می­گردی

کوچک­ترین ستاره­ی چشمم خورشید است. 

حسین منزوی