معشوقه ای از تبار گل(حسین منزوی )

ای بر گذشته زملموس ؛ ای داستانی
ارث اساطیری ِ لیلی ؛ باستانی
تو جذبه ی استحالت ؛ هوای ِ رسیدن
که رو دها را ؛ به دریا شدن می کشانی
تو شوق ِ پر وانگی ؛ آرزوی ِ رهائی ؛
که ؛ پیله ی اختناق ِ مرا می درانی
معشوقی ؛ از تیره ی منقرض گشته ی گل
با روحی از سبزه ؛ در هیاًتی ارغوانی
تصویر یک بیت ؛ از دفتر ِ شعر حافظ
مصداق ِ یک نقش ؛ از لای ِ اوراق ِ مانی
لحن ِ همایونی تو ؛ حریر ِ نوازش
دستِ پرستار ِ تو ؛ مخمل ِ مهربانی
لبخند ِ دلچسب و شیرینت ؛ آمیزه ای پاک
از شیطنت های ِ طفلی و خواب ِ جوانی
ای چون افق ؛ مشترک در میان ِ دو جوهر
اکنون زمینی بدانم ترا ؛ آسمانی ؟
ای معنی ِ خواستن ؛ تا به اندازه ی اوج
گسترده ؛ نام ِ توبا عشق ؛ تا بی زمانی
فصل ِ تنت ؛ بر ورق های ِ سرخ معطر
رنگین ترین ؛ فصل ِ مجموعه ی ِ زندگانی
فصلی که می خواهیش ؛ بعدِ هر بار ؛ خواندن
بی حس ِ تکرار ِ یکبار ِ دیگر ؛ بخوانی
وقتی که من میچرانم ؛غزال ِ لبم را
گر دشت باشد تن ِ تو ؛ زهی ؛این شبانی
اکنون که بیگانگی ؛ روح ِ شهر است و با من
تنها تو هستی ؛ که همدل شدن می توانی
با من از این ؛ بیش از ین بیشتر ؛همدلی کن
ای فصحت ِ صرف؛ در مبحثِ همزبانی