در میان من و تو فا صله ها ست...

 گاه می اندیشم ،

  _می توانی تو به لبخندی این فاصله را بر داری !

                  تو توانایی بخشش داری .

دستهای تو توانایی آن را دارد؛

   _که مرا ،

               زندگانی بخشد.

چشمهای تو به من می بخشد

 شور عشق و مستی

   و تو چون مصرع شعری زیبا ،

           سطربرجسته ای از زندگی من هستی.

      دفتر عمر مرا،

       با وجود تو شکوهی دیگر ،

رونقی دیگر هست.

می توانی تو به من ،

              زندگانی بخشی؛

یا بگیری از من ،

         آنچه را می بخشی

منبه بی سامانی؛

      باد را می مانم.

منبه سرگردانی،

      ابررا می مانم.

من به آراستگی خندیدم.

         من ژولیده به آراستگی خندیدم.

_سنگ طفلی، اما،

خواب نوشین کبوترها را در لانه می آشفت .

قصه ی بی سر و سامانی من ،

          باد با برگ درختان می گفت .

    باد با من می گفت.

 باد با من می گفت :

                 ابر باور می کرد.

من درآیینه رخ خود دیدم

و به تو حق دادم.

          آه می بینم، می بینم !

تو به اندازه ی تنهایی من خوشبختی

من به اندازه ی زیبایی تو غمگینم

چه امید عبثی

من چه دارم که تو را در خور؟

   _هیچ .

من چه دارم که سزاوار تو؟

   _هیچ.

تو همه هستی من ،هستی من

        تو همه زندگی من هستی .

تو چه داری ؟

        همه چیز .

تو چه کم داری

          _هیچ. 

بی تو در می یابم،

چون چناران کهن

از درون تلخی واریزم را.

کاهش جان من این شعر من است.

آرزو می کردم،

که تو خواننده شعرم باشی.

_راستی شعر مرا می خوانی؟_

                  نه، دریغا ،هرگز،

باورم نیست که خواننده ی شعرم باشی.

                    _کاشکی شعر مرا می خواندی!_