همیشه با منی ای نیمه ی جدا از من

همیشه با منی ای نیمه ی جدا از من

بریده باد زبانم ، چه ناروا گفتم

تو نیمه نیستی ای جان ، تمام هستی من

اگر به قھر بگیرد ترا خدا از من

چگونه بی تو توانم زیست ؟

چگونه بی تو توانم ماند ؟

چگونه بی تو سخن بر زبان توانم راند ؟

همیشه در من بودی ، همیشه میخواندی

صدای گرم تو در استخوان من میگشت

همیشه با من بودی ، همیشه دور از من

همیشه نام خوشت بر زبان من میگشت

غروبگاهان ، در کوچه های خلوت شھر

که بوی پیچک ، هذیان عاشقی میگفت

تو در کنار من آهسته راه میرفتی

و در کرانه ی چشمان کھربایی تو

بھار ، در چمن سبز باغ ها میخفت

شبی که باران در کوچه ها فرو میریخت

تو میرسیدی و ، باران موی تو بر دوش

ز موی خیس تو ، عطری غریب بر میخاست

من از تنفس عطر غریب او ، مدهوش

در آن خیابان ، شبھای سبز فروردین

صدای پای تو و پای من طنین میبست

نسیم ، بوسه ی ما را به آسمان می برد

و سایه های من و تو ز روشنایی ماه

چه نقشھا که در آیینه ی زمین میبست

چه نیمه شبھا کز پشت شیشه های کبود

ستاره ها را با هم شماره میکردیم

و چون زبان من و تو ز گفتگو میماند

نگاه میکردیم و اشاره میکردیم

دو روز یا ده سال ؟

نمیتوانم ، هرگز نمیتوانم گفت

ازین خوشم که فروبست ریشه در دل ما

گلی که از پس ده سال یا دوروز شکفت

ز من مپرس که آیا زمان چگونه گذشت

که من حساب شب و روز را نمیدانم

من از تو ، یک تپش دل جدا نمی مانم

من از تو ، روی نخواهم تافت

من از تو ، دل نتوانم کند

تو نیز دانم کز من نمی بری پیوند

همیشه با منی ای نیمه ی جدا از من

مباد آنکه بگیرد ترا خدا از من

"نادر نادرپور"