راه کج بود نشد تا به دیارم برسم

راه کج بود نشد تا به دیارم برسم

فال من خوب نیامد که به یارم برسم

بی‌قراری رسیدن رمق از پایم برد

نشد آخر سر ساعت به قرارم برسم

شهریاری پر از اندوه ثریا هستم

شاید آخر سر پیری به نگارم برسم

استخوان سوز سیاهی زمستان شده‌ام

بلکه نوروز بیاید به بهارم برسم

عشق هرروز دلم را به کناری می‌برد

عشق نگذاشت سرانجام به کارم برسم

مرگ دل‌بستگی آخر دنیای من است

می‌روم شاید روزی به مزارم برسم

"سید‌علی رکن الدین"

ای آنکه بودی در خوشی ها یار من روزی

ای آنکه بودی در خوشی ها یار من روزی

دیدم که افتادی پی آزار من روزی

این سینه زندان بود، اما رفت با شادی

هرکس که خط انداخت بر دیوار من روزی

شاید قسم خوردی فراموشم کنی، اما

سر میکشی در دفتر اشعار من روزی

رفتی طنین شعرهایم در سرت... گفتم

دیوانه برمی گردی از تکرار من روزی

با هر غزل جان دادم و بر گردنت افتاد

یکباره خون آبی ِ خودکار من روزی

هر زن به چشم ام خیره شد، گم کرده ای را یافت

پس «هرکسی از ظنّ خود شد یار من» روزی

بگذار بی پروا بگویم دوستت دارم

هرچند می خندی به این اقرار من روزی

"مهدی فرجی"

من و یارم

من و یارم

هیچگاه

همدیگر را نخواهیم دبد

او به باد پاییزی می ماند

من به برگی خشک

او باد است ، می آید

من برگم

میروم

"علیرضا روشن"