مهی که مزد وفای مرا جفا دانست

مهی که مزد وفای مرا جفا دانست

                           دلم هر آنچه جفا دید ازو وفا دانست

روان شو از دل خونینم ای سرشک نهان 

                           چرا که آن گل خندان چنین روا دانست

صفای خاطر آیینه دار ما را باش

                           که هر چه دید غبار غمش صفا دانست

گرم وصال نبخشند خوشدلم به خیال

                           که دل به درد تو خو کرد و این دوا دانست

تو غنچه بودی و بلبل خموش غیرت عشق

                           به حیرتم که صبا قصه از کجا دانست

ز چشم سایه خدا را قدم دریغ مدار

                           که خاک راه تو را عین توتیا دانست

           "هوشنگ ابتهاج" 

چه مبارک است این غم که تو در دلم نهادی

چه مبارک است این غم که تو در دلم نهادی

                               به غمت که هرگز این غم ندهم به هیچ شادی

ز تو دارم این غم خوش ، به جهان از این چه خوشتر

                               تو چه دادی ام که گویم که از آن به ام ندادی ؟

چه خیال میتوان بست و کدام خواب نوشین

                               به از این در تماشا که به روی من گشادی

تویی آنکه خیزد از وی همه خرمی و سبزی

                               نظر کدام سروی ؟ نفس کدام بادی ؟

همه بوی آرزویی مگر از گل بهشتی

                               همه رنگی و نگاری ، مگر از بهار زادی ؟

ز کدام ره رسیدی ز کدام در گذشتی

                               که ندیده دیده ناگه به درون دل فتادی ؟

به سر بلندت ای سرو که در شب ِ زمین کَن

                               نفس ِ سپیده داند که چه راست ایستادی

به کرانه های معنی نرسد سخن چه گویم

                               که نهفته با دلِ سایه چه در میان نهادی ؟

هوشنگ ابتهاج

کاش ندیده بودمت!

زندگى

شاید آسان تر بود

اگر هیچ وقت تو را ندیده بودم

وقتى نبودى 

این همه در اشتیاق به تو نمى سوختم

"اریش فرید"

گوش کن با لب خاموش سخن می گویم

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست

تا اشارات نظر نامه رسان من توست

گوش کن با لب خاموش سخن می گویم

پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست

روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید

حالیا چشم جهانی نگران من و توست

گرچه در خلوت راز دل ما کس نرسید

همه جا زمزمه عشق نهان من و توست

این همه قصه فردوس و تمنای بهشت

گفت و گویی و خیالی ز جهان من و توست

نقش ما گو ننگارند به دیباچه عقل

هرکجا نامه عشق است نشان من و توست

سایه زاتشکده ماست فروغ مه و مهر

وه از این آتش روشن که به جان من و توست.

"هوشنگ ابتهاج"