سهم آبادی این تابستان

باغ بی برگ من از تاریکی

پا به دنیای پر از نور گذاشت

رفت از ذهن زمین سالی که

رنگ دلمرده ی تنهایی داشت

 

شاخه ها، غرق فراوانی گل

ریشه ها، دست در آغوش زمین

رود ها، تا دل دریا روشن

آب ها تا سر ِچشمه، شیرین

 

برگ می رقصد و باد از غوغا

سرِ بی تابی باران دارد

باغ من، خستگی طولانی

از تماشای زمستان دارد

 

زیر آرامش ِچتر خورشید

رقص ِبی تابی نور و سایه ست

سهم آبادی این تابستان

رونق باغچه ی همسایه ست

 

نذر آبی که درین آبادی ست

بذر امید درین خاک بپاش

غرق بی تابی گندم ها شو

فکر دلتنگی این مزرعه باش

«عبدالجبار کاکایی»