دشت مشوش

دشت مشوش

بیا تا حال یکدیگر بدانیم مراد هم بجوییم ار توانیم که می‌بینم که این دشت مشوش چراگاهی ندارد خرم و خوش
دشت مشوش

دشت مشوش

بیا تا حال یکدیگر بدانیم مراد هم بجوییم ار توانیم که می‌بینم که این دشت مشوش چراگاهی ندارد خرم و خوش

نه...

نه

همیشه برای عاشق شدن

                     به دنبال باران و بهار و بابونه نباش

گاهی

        در انتهای خارهای یک کاکتوس

به غنچه ای می رسی

                       که ماه را بر لبانت می نشاند

 

گروس عبدالملکیان

بی تو از آخر قصه های مادربزرگ می ترسم


بی تو از آخر قصه های مادربزرگ می ترسم

می ترسم از صدای این سکوت سکسکه ساز

می دانم ! عزیز

می دانم که اهالی این حدود حکایت

                           مدام از سوت قطار و سقوط ستاره می گویند

اما تو که می دانی

زندگی تنها عبور آب و شکفتن شقایق نیست

زندگی یعنی نوشتن یاس و داس و ستاره در کنار هم

زندگی یعنی دام و دانه در دامنه ی دم جنبانک

زندگی یعنی باغ و رگ و بی پناهی باد

زندگی یعنی دقایق دیر راه دور دبستان

زندگی یعنی نوشتن انشایی درباره ی پرده ها و پنجره ها

زندگی تکرار تپش های ترانه است

بیا و لحظه یی بالای همین بام بی بادبادک و بوسه بنشین

باور کن هنوز هم می شود به پاکی قصه های مادربزرگ هجرت کرد

دیگر نگو که سیب طلای قصه ها را

                               کرم های کوچک کابوس خورده اند

تنها دستت را به من بده

                            و

                                بیا

 

یغما گلرویی


بزغاله‌ی سیاهی که قصه‌نویس در قصه‌اش چیزی از آن ننوشت ...


بزغاله‌ی سیاهی 

                 که قصه‌نویس 

                              در قصه‌اش چیزی از آن ننوشت 

من بودم!

گرگی گرسنه نبودم 

                     که پشتِ در خانه‌ی تو،

دست به کیسه‌ی آرد فرو ببرم 

                                 برای گول زدنت!

حبه‌ی انگوری که شراب را

                               از سرکه شدن نجات می‌دهی!

دروغ نگفتم به تو هرگز

و نخواستم سیاهی دستانم را 

                               از تو پنهان کنم

                                                در طمعِ بوسیدنت...

تو اما 

          درِ خانه را روی من باز نکردی

و گرگِ روزگار 

                     مرا خورد

  

یغما گلرویی

تو را دوست می دارم


تو را دوست می دارم

به سان کودکی

                  که آغوش گشوده ی مادر را!

شمع بی شعله ای

                      که جرقه را!

نرگسی

           که آینه ی بی زنگار چشمه را!

 

تو را دوست می دارم

به سان تندیس میدانی بزرگ،

که نشستن گنجشک کوچکی را بر شانه اش

و محکومی

               که سپیده ی انجام را!

 

تو را دوست می دارم!

به سان کارگری

                   که استواری روز را،

تا در سایه ی دیوار دست ساز خویش

                                            قیلوله کند!

 

یغما گلرویی