بار فراق دوستان

بار فراق دوستان، بس که نشسته بر دلم

می روم و نمی رود ناقه به زیر  محملم

بار بیفکند شتر، چون برسد به منزلی

بار دل است همچنان؛ ور به هزار منزلم

ای که مهار می کشی، صبر کن و سبک مرو

کز طرفی تو می کشی، وز طرفی سلاسلم

بار کشیده جفا، پرده دریده هوا

راه ز پیش و دل ز پس، واقعه ای است مشکلم

معرفت قدیم را، بُعد حجاب کی شود؟

گر چه به شخص غایبی، در نظری مقابلم

آخر قصد من تویی، غایت جهد و آرزو

تا نرسم، ز دامنت دست امید نگسلم

ذکر تو از زبان من ، فکر تو از جنان من

چون برود؟ که رفته ای، در رگ و در مفاصلم

مشتعل توام چنان، کز همه چیز غایبم

مفتکر توام چنان، کز همه خلق غافلم

گر نظری کنی ، کند کِشته صبر من ورق

ور نکنی، چه بر دهد بیخ امید باطلم؟

سنت عشق سعدیا! ترک نمی دهی؟ بلی

کی ز دلم به در رود، خوی سرشته در گِلم؟

داروی درد شوق را با همه علم عاجزم

چاره کار عشق را، با همه عقل جاهلم

سعدی علیه الرحمه